Een prachtig kaartenhuis
Ze had altijd gezwegen. Toen hij haar die dag voor de eerste keer aangekeken had, had ze slechts teruggekeken, zonder ook maar een spier in haar gezicht te bewegen. Vanaf dat moment kwam er geen geluid meer van haar lippen. Het inslikken van die woorden had haar mooier en mooier gemaakt, de verwondering die in haar blik zichtbaar was en de manier waarop ze haar onderlip een stukje naar achteren plaatste, elke keer dat ze hem daarop gezien had. Op haar mond verscheen langzaam een glimlach, haar donkere ogen lieten haar geruststelling zien telkens als hij bij haar in de buurt was. Steeds vaker opende zij lachend haar mond om te praten en blonken haar witte tanden. Maar woorden waren er nooit. Ze sloeg dan haar ogen neer. Telkens had hij in dat geval haar kin geluidloos opgetild totdat zij hem weer aankeek. Hij zei veel, maar dat deed er niet toe. Ze zag slechts de liefde in zijn blik.
Ze was veel te bang, dat ze daarop geen antwoord had.
dat is zo vaak het beste. Goldmund leerde mij: liefde behoeft geen woorden, woorden doen af.
:)
Maar in realiteit wordt het waarschijnlijk niks als je je kaken op elkaar houdt!
En kaartenhuizen zijn ook geen echte ‘huizen’. Laten we dan hopen dat als Mister Prins langskomt hij niet met een zuchtje wind verdwenen is.
Ik kan wel zeggen dat dit weer een mooi stuk is, maar mijn synoniemen voor “mooi” zijn weg. Maar het is het dus wel, dus. En het is te laat.
Wie zal het zeggen?
Dank je, in ieder geval :)
Hij zou haar stilte moeten begrijpen :)
Misschien begrijpt hij het al wel. Maar dan nog.
Oow deze is echt mooi. Mooi beschreven!!