De laatste zomerdag
Op de derde ochtend van september dreunt de zomer ineens door mijn kamerraam naar binnen. De zon schijnt op de gordijnen. Het is mooi weer en ik ben niet de enige die dat in de gaten heeft. Van buiten komt het ronkende geluid van groot materieel. Het is dichtbij en ik realiseer me dat het gras aan de overkant – het rook lekker – wel gemaaid en gewierst was, maar dat het hooien zelf nog moest gebeuren.
Ik loop naar beneden en doe de gordijnen aan de voorkant open. Twee tractoren razen flank aan flank door het weiland, ik verbaas me over de snelheid en de stuurmanskunst die daar voor nodig is, opdat het gras dat de een opzuigt ook echt in de container van de ander belandt. Een derde leegt zijn container juist op de berg van kuilvoer van eerder deze zomer, waarna de vierde het gras wat dichter bij elkaar gooit en platrijdt. Al die drukte op deze ochtend, die me vroeg wakker maakte. Nog één dag genieten.
Ik zeg: tijd voor herfst!
Wat mij betreft kan de herfst komen! Ben er klaar voor!
Het was heerlijk he.
De herfst hoeft voor mij nog niet, ik wil nog wel zo’n weekend.
Mag ook van mij. Het is afwachten hè.
Ow ik ruik die geur gewoon zelf al, heerlijk! Als het goed is wordt het dit weekend weer ok, alleen iets minder warm ;)
Zou fijn zijn, dan kan ik nog skeeleren en mét conditie het schaatsseizoen in ;)
Mmmm ik kan me de geur zo voorstellen :) (en het lawaai ook hehe)
Laat die nazomer nog maar even duren!
Het ruikt zo:
Voor alle niet-biochemiërs (of hoe je het ook schrijft): het ruikt naar versgemaaid gras.
:P
Biochemici.
Dat was té voor de hand liggend!