De gitaar is weg

Er stond hier een gitaar. Als er op die gitaar gespeeld werd, bedaarde dat mijn wereld.
Het gitaarspel was altijd zacht, soms zo zacht dat je het bijna niet hoorde. Als het dan ophield, ging de muziek door in mijn hoofd, ik hoorde de tonen in elk kleine geluid dat uit het gebouw kwam. Ik hoorde de muziek in de verte die er niet was, pril en kalm.
Eén minuut van die gitaar was een uur genieten. En altijd stond die gitaar daar, precies in mijn zicht, me – vroeg of laat, maar zeker nog die dag – weer zo’n moment belovend.
Nu niet meer.