Als ik naar buiten loop

Geluiden zijn doffer, aangenamer. In tegenstelling tot de afgelopen dagen, toen de kou heldere klanken over kilometers droeg en de wind hen in schelle stukken brak. Het is veel rustiger nu, en de lucht is zacht. Fris, het diep inademen waard. Het land is een uitgestrekte witte vlakte, een zee van tijd onder een paarsblauwe verte, de bomen hebben de winter opgezogen en dragen op hun reikende armen de sneeuw die zij lijken te willen offeren.
Het is de winter die de wereld voor zichzelf eist. Wat zou je anders kunnen doen dan al het andere uit het oog verliezen. En genieten.