De kabouwtertjes

Er waren eens vier kaboutertjes. Ze heetten: integrine, collageen, fibrine en laminine. Eigenlijk waren het kabouwtertjes, omdat ze heel goed in bouwen waren. Ze keken immers altijd goed uit dat ze niet met hun baard tussen de cementmolen kwamen. Ze hadden een gelukkig leven ergens ver weg waar nooit daglicht kwam, dus niemand die ze ooit had gezien.
Maar op een dag werd integrine wakker van een straaltje licht. Wat was dat? Wat was er gebeurd? Integrine wreef eens in zijn ogen en zag plotseling dat hun kabouwterhuisje aan het instorten was. Snel maakte hij de andere kabouwtertjes wakker en ze renden op hun kleine beentjes naar buiten waar ze zagen dat de hemel was opengebroken, kapot gemaakt door een groot scherp gevaarte. Ze vluchtten ver weg, naar een veilig oord, waar ze angstig een paar uren wachtten. Tenslotte zagen ze via de kabouwtertjestwitter dat het gevaar geweken was, en ze gingen terug naar hun huisje. Het gat in de hemel was weer dicht, maar een diepe kloof had hun huisje en honderen andere huisjes kapot gemaakt.
Plots struikelde laminine over een metalen pin. “Wat is dat?” Riep hij verschrikt, terwijl fibrine zijn puntmuts voor hem opraapte en weer op zijn hoofd zette. Collageen keek eens naar het ding en trok diepe rimpels in zijn kleine voorhoofd. Toen wist hij het. “Het is chirurgisch staal! Er is werk aan de winkel!”
De kabouwtertjes riepen snel al hun familieleden. Collagenen, integrines, fibrines, maar ook DNA-replicases en mitose-eiwitten. Toen gingen ze aan de slag. In een half jaar bouwden ze in de kloof, rondom de stalen brug stukje bij beetje de mooiste stad van het land. En daar leefden ze nog lang en gelukkig.