Een land

Een fotoboek op tafel haalt herinneringen op. Herinneringen aan het land waar ik verliefd op werd. In lieve letters staat het op papier gedrukt: Oslo. Øvre moen, Hemsedal, Veslehødn, Grytenuten, Flåmsbana. Een zachte taal, ik versta het amper maar kan er uren naar luisteren.
Zo zacht als de taal is het landschap. Als een voorzichtig gladgestreken wollen deken. Bíjna glad. De heuvels die bergen zijn, de bomen, de bloemen, je voeten in het veen, de fjorden. Watervallen. Watervallen van pracht, maar ook watervallen van water, of beide, en ze leiden je naar de zee. De rotspartijen nu eens gehuld in mist, dan weer de kroon op de zoveelste zonsondergang die niet op de vorige lijkt. De maan boven de hoogste top en de inkt die dat plat op het papier vertelt. Noorwegen is alleen zoals Noorwegen en ooit moet ik daar naar terug.