Pointe sèche
Ik haat het dat het terugdenken nog bestaat, dat ik wel terugdenken moet. De ets in mijn hoofd, waarin jouw lijnen onherroepelijk uitgebeten zijn. Je kleine tekeningen, je grootse denkbeelden, een kerk hoog in mijn hemel waar ik veel gebeden heb. Een gebed tot het leven. Ik geloofde. In jou.
Maar nu zijn daar die dikke bebraamde krassen die je zonder nadenken zette, de naald die als een speer door mijn lichaam boorde. Een enorm kruis door alles wat je maakte, in één seconde, niet meer dan dat. Nee, niets is uitgewist, het is er allemaal nog, inclusief je onvoorspelbaarheid die ik nooit begreep, maar waarvan ik niet, geen moment had kunnen denken dat die tussen ons in zou komen te staan. En toch was dat precies hetgene dat alles kapot maakte. Een muur waar ik niet omheen kon, hoewel ik mijn vuisten erop kapot sloeg.
Omdat het blijkbaar niet kon. Of omdat je toch niet was wie ik dacht. Maar ’s nachts houd ik nog van je.
Pfoe… die komt wel aan. Au :( Goed beschreven!
Dank :)
Iets over, een zin met woorden als; ontoegeeflijk mooi neergezet. Je hebt er zo weinig aan, behalve dat mooie woorden zijn. (Die zin klopt.) Binnenkort weer weg — als een uiteindelijk vergeting. Je zou ze zo in hout mogen laseren.
Het zou niet uitmaken. De herinnering blijft.
Als je in hout lasert krijg je ook een ets, maar dan binnenstebuiten :)
Pff, dat heb je goed geschreven. Ik haat het soms ook dat terugdenken bestaat.
*pats* dit gebeurt mij niet heel erg vaak, maar de tranen stonden direct in mijn ogen. Ja ik herken dit gevoel veel te goed…. ik haat het….
Ontzettend mooi stukje Esra
Dat was nu ook weer niet de bedoeling, maar het is wel een mooi compliment :)
Heel knap geschreven :) Ik denk dat iedereen zichzelf hier in kan herkennen. Mooi! En stom.
Ik vind het niet erg hoor, beter gezegd kan er echt van ‘genieten’ als geschreven tekst mij zo erg kan raken. Ik hou van emotie in teksten maar dat zal geen verrassing zijn denk ik ;)
Niet echt nee. Ik houd daar ook van :)
En Lisa: hihi.
Ik heb daar laatst eens goed over nagedacht en wat ben je nog met leuke herinneringen? Niets, noga bollen. Ze doen je alleen maar pijn. Ik had liever een glazen bol gehad, 23 jaar voorruit kunnen kijken, zien dat er een breuk ging komen en de beslissing nemen om toen niet met haar verder te gaan. Dan was ik nu gelukkiger geweest.
Maar Hans, die leuke herinneringen blijven leuk en mooi, ook al zijn bepaalde personen ervan verdwenen om uiteenlopende redenen. Maar op dat moment deed dat er niet toe, en anders doe je denk ik af aan de mooiheid van het leven zelf :-) (Als je het mooie achteraf wegrelativeert dus.)
Toch ben ik het op een bepaalde manier wel met Hans eens, want leuke herinneringen aan momenten met iemand waarna je later op een rottige wijze mee gebroken bent worden bitter. En als dat dan 23 jaar van je leven is, ineens… Maar Hans, kop op, niemand heeft een glazen bol, en dat is misschien maar goed want zou je anders ueberhaupt ooit gelukkig zijn? Gewoon weer nieuwe leuke herinneringen gaan maken!
Ik zou jullie reacties willen combineren, denk ik.
Ik begrijp wat Hans bedoelt. Op het moment dat je liefdesverdriet het ergst is, wegen de pijn en het verdriet niet op tegen de mooie momenten die er waren in de relatie. Maar ik denk dat als het verdriet minder wordt (of weg gaat, al weet ik niet of dat écht kan), dat het dan makkelijker wordt om naar de momenten te kijken zoals ze op zichzelf staan en dat je ze dus wel mooi vindt.
En in de tussentijd (en daarna) is het inderdaad zaak om gewoon weer nieuwe, mooie herinneringen te maken!