Omdat alleen Tren dat kan.

Ik luister naar het geluid van de accordeon. Het is onomschrijfbaar, ongrijpbaar. Kruipt langs mijn rug naar boven, kwispelt over mijn schouders en fluistert het welbehagen in mijn oor, verlangen in mijn hoofd.
Ik heb geen beelden nodig om het voor me te zien: die man met de lichten op zijn rug, het leven op zijn gezicht, voorovergebogen, gebogen over dat magische ding dat hij zo dicht bij zich draagt. Op zijn hart. Met welk ander instrument zou je dat doen? Hij draagt het op zijn hart en dat is wat ik hoor. Het geluid is niet warm, niet koud, niet zwaar, niet licht, helder of dof, het is stomweg precies waarnaar ik luisteren wil. En dat maakt het ongeduld in me wakker, het ongeduld voor die zekere dag waarop ik naar de muziekwinkel ga en thuiskom met zo’n ding. Mijn accordeon.

Ik weet niet of het genoeg zou zijn. Er is veel in het leven wat ik begrijp, denk te begrijpen, maar van die accordeon, die man met die accordeon begrijp ik nog altijd niets. Als een gat in mijn bestaan dat ik niet vullen kan. En toch moet ik een manier vinden. Toch zal ik ooit snappen wat er daar gebeurt, op dat podium, omdat ik door zal gaan tot ik weet hoe iets zo bitter kan zijn in pure pracht, omdat ik de waarheid moet vinden, moet voelen wat híj voelt. Ja, dat moet. Eerder kan ik niet sterven, want doorgeven wil ik het. We kunnen het doorgeven, hij of ik, aan de eeuwigheid. Het is te mooi om het niet te doen.