Volgende keer beter
Nijmegen Dukenburg. Ik ben de enige in de bus, die linksaf slaat om de zoveelste omweg te maken. Maar ik geniet alleen maar van dit ritje. Eerlijk gezegd had ik niet durven vermoeden dat deze wijk zo groen zou zijn. De klaprozen in de berm doen me aan het platteland denken.
De bus stopt. Een jonge vrouw in een rolstoel maakt aanstalten om naar binnen te gaan. Dat duurt vast even, maar mijn aansluiting is ruim, dus mijn humeur blijft onveranderd goed.
En dan gebeurt het ondenkbare. De rolstoelplank blijft steken op het trottoir. Muurvast. De deuren kunnen niet dicht, we kunnen niet vooruit, niet achteruit en hoe hard de chauffeur ook tegen het ding stampt, er is geen beweging in te krijgen.
Na een minuut of tien begin ik me langzaamaan zorgen te maken over mijn aansluiting op het station. Ik kijk op de klok. 21:47. Nóg een half uur later thuis… Normaal maak ik me niet druk om vertraging, maar als het om mijn nachtrust gaat kan ik zomaar pislink worden. Hoe een groene wereld ineens zwart kan lijken.
Op dat moment denk ik weer aan die jongedame. Ik kijk naar buiten. Daar staat ze, op de stoep – ze kan niet eens naar binnen – en ze kijkt me met grote ogen aan. Ik zwijg. Het lijkt zo goed geregeld tegenwoordig, de voorzieningen voor mindervaliden. Maar als puntje bij paaltje komt valt dat blijkbaar vies tegen.
Niet veel later komt er een vervangende bus, rechtstreeks naar het station, want ook zij heeft een trein te halen. Maar het is al te laat. Te laat voor mij, iets minder te laat voor haar maar hoe dan ook te laat. Als we op het station aankomen kan ze haar trein waarschijnlijk nog net horen wegrijden.
Allebei een half uur later op bestemming. Wat is nu een half uur op een mensenleven? Niet veel. Maar ik vraag me ook af wat het voor deze vrouw betekent. Want als je door iets simpels als het nemen van de bus klaarblijkelijk iedereen ophoudt, is het zo logisch om voortaan wel twee keer na te denken.
Gewoon pakken die bus meid, laat je alsjeblieft niet gek maken. Ook jij verdient het om te kunnen gaan waar je wilt en plezier te maken. En als ik daar blijkbaar een halfuurtje voor moet inleveren?
Dan zou het wel heel egoïstisch zijn als ik dat niet voor jou overhad.
En zo is het maar net :)
Helemaal waar :)
Weinig aan toe te voegen, waren er maar meer mensen die zo begripvol waren als jij…
Ik ben trots op je! En ik hoop dat deze vrouw ook zo denkt. Ik zou me persoonlijk helaas toch knap lullig voelen, zelfs al was dat helemaal niet nodig…
Gelukkig dat er geen andere mensen in de bus zaten, want je hebt er altijd wel een stelletje zeikers tussen zitten die helaas niet zo kunnen denken.
Ja, ik was ook over de zeik moet ik eerlijk bekennen, maar kon en kan natuurlijk niet die meid de schuld geven. En daarnaast wil ik helemaal niet boos zijn, het hielp om mijn gedachten op een rijtje te zetten met dit stuk :)
Ik zou mij ook kweetni hoe schuldig voelen moest die bus door mij zoveel vertraging oplopen, maar ze kan er niets aan doen he, is de infrastructuur van de bus z’n schuld. Voilà. Hopelijk denkt de rest van de bus er ook zo over!
Herkenbaar! Maar ik heb gelukkig een auto.. En weinig last van file’s :)
Liefs