Omdat het kan
Ik zie het voor me. Honderd mannen en honderd vrouwen. Van ongeveer mijn leeftijd, en vooral: met dezelfde visie. Ik ben één van hen.
Enkele vrouwen beginnen. Eerst zachtjes, pasgeboren zinnen. Ze groeien. Kruipend langs de muren omhoog en ze maken zich meester. Honderd monden, totdat de mannen neuriën. Klimmend in de torens. En langzaam wordt de klank compleet. De woorden, de bassen, tenoren en vooral al die akkoorden. Totdat iedereen vanzelf de ogen sluit en weet waarom wij daar staan.
We zingen over de stad. Triomf, een ode aan het leven. En tweehonderd eindigen in één laatste toon, die zich verdunt tot in het luchtledige. Totdat de klokken luiden.
Je zingt dus in een koor. Mooi.
Moooooi! Wij willen het horen!
Ja, ik zing in een koor, maar ik mocht willen dat we met tweehonderd man zijn :P (10 is voor ons al veel tegenwoordig…)
Oftewel: het is fictie. Helaas.
BOEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE.
Help.
Mooi geschreven
Ja, wat Laura zegt :P Maar je fantasie heeft wel een mooi stuk opgeleverd!
Kijk. Dat hoor ik graag :) Ik zou het ontzettend leuk vinden om een dergelijk arrangement te schrijven. Maarja, wat heb je aan een arrangement zonder (fatsoenlijk) koor?
Maar het is wel mooie fictie Esra, lijkt me heerlijk met zo een groep te staan. Mooi stukje tekst!
Ik heb één keer met een koor van 70 man gezongen, dat was al supergaaf al waren dat niet allemaal leuke liedjes.
Do you hear the people sing
Lost in the valley of the night?
It is the music of a people
Who are climbing to the light!
Wat was er mis met die liedjes dan?
Gewoon. Ouderwets (het was een koorreünie) en saai :P