Waarom Emile Ratelband een klootzak is

Het moet in 2008 geweest zijn, dat ik nietsvermoedend mooi zat te wezen in de kantine van de bètafaculteit en er ineens twee mannen van het Algemeen Nijmeegs Studentenblad op me af kwamen. Tenminste, ik houd het er maar op dat ze naar mij kwamen omdat ze me er leuk uit vonden zien. Dat is het laatste sprankje hoop wat ik nog heb, betreffende dit verhaal.
Of ik op de foto wilde, omdat ‘iemand’ dan aan de hand van die foto ging bekijken wat voor persoon ik was. Dat zou dan later in ANS verschijnen. Ik heb toen een van de grootste fouten van mijn leven gemaakt, al lijkt hij nog zo klein: ik vroeg niet wie die ‘iemand’ dan wel was, want ik kon het niet vermoeden. En de twee mannen? Zij noemden expres geen naam. Want wie wil zijn foto nou laten zien aan Emile Ratelband?

Het leek me wel geinig, dus ik zei ja. En enkele weken later las ik dit in ANS:

‘Kijk toch naar dat haar’, wijst Ratelband, ‘dit meisje is een warhoofd en emotioneel niet standvastig. Aan de kleine neusgaten is te zien dat ze een neiging tot verslaving heeft.’ Ze vertelt dat ze boetseert, fotografeert en musiceert. Creativiteit alom, maar Ratelband zag níets aan haar oren. Ze zegt over zichzelf: ‘Ik ben van nature niet gestructureerd. Vriendinnen noemen me zelfs “een beetje gek”.’ Ratelband: ‘Vast een ‘vrouwtje’ waarmee je kan lachen, maar je moet er geen relatie mee hebben.’

Ik was, op zijn zachtst gezegd, in shock. Wat een onzin, wat geeft die man het recht om zulke denigrerende dingen over iemand uit te kramen? En waarom verdraait ANS als klap op de vuurpijl de dingen die ik over mezelf gezegd heb, zodat ze negatief klinken? “Van nature niet gestructureerd”, die woorden komen echt niet uit mijn mond. Ik heb geprobeerd om deze bullshit voor de buitenwereld te verbergen, maar in mijn hoofd kwam ik er maar niet vanaf. Overigens wordt mijn naam door Google nog steeds aan het betreffende artikel gekoppeld, ondanks herhaaldelijk vragen bij ANS of ze hun zooi kunnen verwijderen. Nee dus. Mensen kunnen dit over mij lezen en ik kan me er niet tegen verdedigen, ik ben er klaar mee. Van mij mogen zowel Emile Ratelband als ANS aan de schandpaal.

Toevallig ben ik erfelijk belast met een wilde bos krullen en een vitaminegebrek, waardoor mijn haar broos, weerbarstig en doorgaans dus een puinhoop is. Maar wat zegt dat nu over mij als persoon? Helemaal niets, want ‘warhoofd’ en ‘emotioneel niet standvastig’, ik weet zeker dat niemand mij daarin herkent.
En neiging tot verslaving, beste Emile: ik heb in mijn leven nog nooit een sigaret aangeraakt, laat staan drugs. Ik drink ongeveer twee glazen alcohol per maand, en ik heb bewezen dat ik een vastenperiode lang zonder snoep kan. Wilskracht heet zoiets, en is volgens mij niet het voornaamste kenmerk van een verslaafde. Dus ik weet niet waar je het over hebt.
Dat je niets aan mijn oren zag kan kloppen. Die waren namelijk niet zichtbaar op de foto. Jezus.
En dan die laatste zin. Alsof ik nog niet genoeg moeite heb met het vinden van een vriend. En elke keer dat het in de afgelopen jaren weer mis ging, dacht ik aan deze woorden en ik geloofde ze. Begint het al een klein beetje tot je door te dringen wat je kapot gemaakt hebt, Emile?

Maar ik geloof ze niet meer. Want als er iemand is die verslaafd is, aan aandacht wel te verstaan, als er iemand is die emotioneel niet standvastig is en zogenaamd creatief, als er iemand is waar je wellicht mee kan lachen maar waar je ab-so-luut geen relatie mee wilt hebben dan ben jij het. Jij, Emile, dus laat mij erbuiten. Klootzak.