Ghillies

De accordeon staat naast me terwijl ik plots een voorzichtig geluid hoor op de doorbuigende planken. Ik grijp geruisloos één schouderband en kijk voorovergebogen tussen de coulissen. Niets te zien. Ik houd mijn adem in. Stilte.
Mijn andere hand beweegt langzaam naar beneden. Mouw schuift een stukje mee omhoog als ik de leren banden over mijn klamme schouders hijs. Ik draai mijn hoofd naar rechts en begin met een d. Terwijl mijn linkerhand zich langzaam, heel langzaam van me af beweegt richt ik me op en spits mijn oren. Mijn vingers duwen behoedzaam op de knoppen.
Daar is ze. Ik doe alsof ik haar niet zie, speel slechts voor haar terwijl ze dichterbij sluipt. Want ik weet wat er komt.
En als ze danst, gaan mijn vingers als vanzelf sneller. Ik voel alles wat ik doe, maar kijk nu niet meer. Ik wil haar zien, ik wil in me opnemen hoe ze zwiert over het hout, alles op haar tenen, zwarte schoentjes, vederlicht. Ik zie de lampen schijnen op haar schouders, de schaduw van haar lange wimpers op haar wangen, de lijn van haar kuiten die uitbundig huppelen op het ritme van mijn rechte rug. Mijn ritme, maar zij bepaalt het met haar stijl, zo sierlijk, zo bedeesd, dat ik niet anders kan dan al mijn bewondering geven. Ze zweeft erop.
Terwijl ik mijn kracht verspeel drijft ze langzaam weg, over het podium naar de andere kant. Mooi als ze is was ze weer even van mij. Maar ze verdwijnt keer op keer.