Rijden in een wagentje
“Zo, en dan gaan we nu even kijken hoe goed jouw richtingsgevoel is.”
Kom maar op!
“We gaan terug naar Nijmegen rijden, dus volg de bordjes Nijmegen maar totdat we weer in Nijmegen zijn.”
Crap. Dat heeft niks, maar dan ook niks met richtingsgevoel te maken. Zeker aangezien we hier in Beuningen wijkje in – wijkje uit zijn geweest om alle bijzondere verrichtingen te oefenen. Ik heb geen flauw idee welke kant we op moeten.
We gaan dus even kijken hoe goed ik me kan concentreren op de borden. Nou weet ik het antwoord van tevoren al: niet. Concentratie is by far mijn zwakste punt (zolang ik mijn spiermassa niet hoef te gebruiken), óók als het om autorijden gaat.
“Hoe hard mag je hier?” “Ehhh…” – gokje – “…80?” “Ja! want daarnet stonden er borden einde 60!” Ohja. (Dat is het ergste, dat ik ze wel gezien heb.)
“Aan het eind van de weg rechts.” Oké Esra, onthoud, eind van de weg. Je kunt het. Eind van de weg. Eind van de weg. Hier! Eeeeeh… “Welke kant moest ik op?” “Rechts.” Ohja.
Ohjee, een vaag kruispunt en al superdichtbij, wat moet ik doeeeeeee… “Terug naar de eerste versnelling!” Ohja.
“Waarom ga je nou naar rechts? Als ik niks zeg gaan we rechtdoor.” Ohja. (Mijn hoofd maakt zelfs dingen die er niet zijn.)
“Als je het stickertje bij het midden van die auto ziet moet je indraaien.” Het midden van de auto is voorbij het stickertje. “Te laat!” Ohja.
“Ga bij de derde stoplichten links.” Esra zit vlak voor het derde stoplicht nog op de meest rechter rijstrook. “Ja, nou kan het niet meer.” Ohja! Crapcrapcrap!
“Heb je het bord gezien?” “Nee?” “Nijmegen is driekwart rond.” …
De trein mindert vaart, bijna thuis. Ik vind autorijden heel leuk, echt waar, maar wat is het toch heerlijk dat je in de trein gewoon je gedachten de vrije loop kunt laten. (Ook al dwaalden mijn gedachten vervolgens weer af, stonden we al bijna stil toen ik me opeens bedacht dat ik wel mijn jas nog aan moest doen, bleef mijn horloge in mijn mouw hangen en ben ik uiteindelijk met een half aangetrokken jas en mijn sjaal vastzittend aan een uitsteeksel van mijn tas de trein uit gestruikeld. Maar dat laat ik natuurlijk gewoon weg, om de discussie niet nodeloos ingewikkeld te maken.)
Heel herkenbaar, ik was ook weer even terug in de lesauto! Succes ;-)
Ik was meteen verliefd op auto rijden toen ik mijn rijlessen had. Nu nog steeds, bewijst ook mijn Kilometer teller van mijn auto.
Liefs!!
Thanks!
Haha leuk. Ik zou wel een eigen auto willen, maar treinreizen blijf ik doen als het even kan, want het is relaxed, goed voor het milieu en soms (naar mijn werk bijvoorbeeld) ook gewoon sneller!
Hahaha leuk geschreven!
Ik mag er niet aan denken waar ik ooit met de auto ga terechtkomen met mijn richtingsgevoel :-) Gelukkig bestaat er gps!
In je eentje rijden is heel anders dan in een lesauto, want in je eentje wordt je niet telkens beoordeeld, dus dan ben je veel rustiger en kan je je veel beter concentreren :)
Hoe rustiger ik ben in de leswagen, hoe dommer de fouten worden die ik ga maken, dus ik vrees dat dat voor mij niet helemaal opgaat :P
Hahaha, ik moet nog beginnen met rijlessen en ik weet nu al dat ik de eerste keer in zo’n auto met instructeur ernaast helemaal het stresskonijn ga uithangen. :P Zolang ik niet tegen een andere auto knal, ben ik al erg blij. :D
Daar zorgt je instructeur wel voor hoor, wees maar niet bang. Die lui hebben sowieso acht paar ogen. Als het niet meer is.
hahahahahahahahahaha ow mijn god ik dacht dat ik de enige was met deze geweldige eigenschap! Met de auto ging het nog wel, maar met mijn motor rijlessen heb ik zo vaak de volgende zin in mijn oortje gehoord: ‘Het ziet er naar uit dat Joyce weer een alternatieve route voor ons verzonnen heeft, ga je gang Joyce’ Damn!!
Hahaha lol. Ik ben blij om te horen dat ik niet de enige ben :D