Trillende ruiten

Hobo’s, fluiten en trompetten, ik weet niet waar ik op moet letten als de gordijnen zich verzetten. Het begint als een frasering van gedachten, zachtjes lachen, maar niets is wat het lijkt en ik weet dat ik altijd onder zoveel kabaal bezwijk – als het geluid iets anders duidt, iets vollers wat me meeneemt door de ochtend en terugbrengt bij het golven van, nee, bedolven onder het voorbijgaan dat niet stopt, niet snel, niet langzaamaan en het liefst zou ik gaan zingen maar toch zit ik stil. En ril. Het wordt maar groter en maar groter, buitengewoner en toch zoveel herkend als wat je was, wat je nu bent. De minuten worden langer als je maar je best doet, en toch zal het sluiten, ook dit boek.