Over geluk en ongeluk
17 maart
Ik tel mijn stuivers en dubbeltjes. Met die ene stuiver die ik vond precies genoeg om een appel te kopen, nu ik mijn flesje met water vergeten heb.
De appel is een beetje zuur. Echte geluksdubbeltjes bestaan allang niet meer. Nee, ik vind niet dat ik de afgelopen week geluk heb gehad. Het begon op maandag; een stom misverstand en ineens kreeg ik over de mail verwijten naar mijn hoofd geslingerd van een collega, zonder dat ik me van enig kwaad bewust was. En nog altijd niet, niemand weet wat er nu eigenlijk gebeurd is.
Diezelfde avond had ik een belangrijke repetitie. De trein had een kwartier vertraging, maar dat was niet heel erg, want normaalgesproken zou ik aan de vroege kant zijn. Dus als ik snel mijn fiets zou pakken, niets aan de hand. En dat doe ik, ik til mijn fiets razendsnel uit het rek en op dat moment voel ik dat er iets anders is dan anders. Ik kijk naar mijn achterband. Zo plat als een dubbeltje. Wederom geen geluksdubbeltje.
Over mijn donderdag wil ik het eigenlijk al niet eens meer hebben. Ik slaag voor mijn tussentijdse toets, maar ondertussen ervaar ik het hele gebeuren – en dan vooral de examinator – als zulke doffe ellende dat ik er niet van slaap en nu, drie dagen later, nog steeds niet kan stoppen erover te denken. Wat me nu precies zo raakt is me nog steeds niet duidelijk. Het afscheid van het schaatsseizoen die avond, waar ik altijd verschrikkelijk van baal, is er totaal door naar de achtergrond verdwenen.
Vrijdag was vanzelfsprekend de dag van wakker proberen te blijven, tegen beter weten in. En van mijn band plakken, ook.
Maar hoe ik ook mijn best doe om de problemen op te lossen, het lijkt wel dweilen met de kraan open. Ik kauw langzaam op de appel. De zon breekt half door, maar doet niet echt zijn best. Er is geen reden om snel te kauwen, want wanneer er eindelijk een trein komt die mij naar huis kan brengen weet niemand. Ik sta hier al een uur, kijkend naar een komen en gaan van NS-treinen. Enig teken van Veolia is er daarentegen niet. Omdat er weer eens iemand bedacht heeft op de spoorlijn te gaan staan.
Geluk is dan wel het hebben van vriendinnen die al begrijpen dat de week mij van mijn tijd voor hen beroofd heeft, nog voordat ik zelf iets zeg.
Wat een rotweek! Gelukkig is er intussen een nieuwe begonnen en die kan alleen maar beter gaan!
Dat is helemaal waar! Mijn fietsband was vandaag in ieder geval nog hard :)
Vervelend dat je zoveel tegenslag had in één week! Maar, “Omdat er weer eens iemand bedacht heeft op de spoorlijn te gaan staan.” – zo kan ik het toch echt niet zien… het is bijna geen vrije keus te noemen.
Hopen dat het vanaf nu beter wordt! De zon scheen in ieder geval vandaag al!
Nouja ik weet niet waarom diegene daar stond, als in: om ervoor te springen of om in de weg te staan of omdat het een onoplettende spoorlopende sukkel was. De problemen begonnen namelijk met langzaamrijdend treinverkeer.
En ik weet ook niet hoe het afgelopen is, behalve dan dat er minstens twee treinen niet reden.
Bah bah, hopelijk gaat deze week iets beter ;)
Ja. Of ik meer geluk heb, daar ben ik nog niet helemaal over uit, maar ik vóel me iig wel beter :)
Herkenbaar, dat dweilen met de kraan open!
Ow wat ellendig….. maar denk zo: dit maakt dat je de goede weken weer echt kan waarderen :D
Meh, wat stom zeg! Gelukkig maar dat je vriendinnen niet zo mislukt werken :)
Haha, ja :)