Een droom

Minutenlang keek hij toe hoe ze gelaten in de schemerende verte staarde. Haar hoofd leunend tegen het treinraam.
Roerloos. Wat bewoog, was slechts haar borstkas, rustig en regelmatig alsof ze sliep. Maar haar waterige blik verraadde hoe anders het was, de natte wimpers aan elkaar geplakt. Kaken op elkaar gebeten. De gezwollen aderen op haar slapen, de vuurrode lippen en de mondhoeken hangend. Het glimmende spoor op haar wang van de traan die ze liet.
Die ze onderging.

Minutenlang.
En toen, ineens, richtte ze haar hoofd op en keek ze hem met diezelfde natte ogen recht aan. Alsof ze zeggen wilde:

‘Dit ben ik. Dit is mijn verdriet. Ik neem het, maar ik laat het niet.
Neem me, of laat me.’

Ze legde haar hoofd terug tegen het raam, en nam haar oude houding aan, alsof er niets gebeurd was.
Hij slikte.