Een middag in het park
Ik stootte hem lachend aan met mijn arm. Het gras kraakte onder die beweging. “Je bent gek.”
Hij stootte terug. “Jij ook!”
“Dat is waar.” Het was even stil. “Maar jij bent gekker”, zei ik toen ontdeugend en ik prikte in zijn zij.
“Niet doen!” Hij ging een stukje verder van me af liggen. Ik prikte natuurlijk nog een keer.
Voor ik het wist zat hij bovenop me, zijn handen steunend op de mijne, boven mijn hoofd. Ik kon geen kant op.
“Wat wil je nou eigenlijk?”
Hij dacht even na en keek me geheimzinnig aan. “Een kus”, was zijn uiteindelijke antwoord.
Ik lachte. “Ik kan me niet bewegen, dus heb ik een keus?”
Ahh, leuk. *Hoopt heel hard dat dit echt gebeurd is*
Nou dan moet ik je teleurstellen helaas. Maar misschien is het een goed teken dat dit soort dingen überhaupt in mijn hoofd zijn :)
Wat romantisch.
Je klok staat een uur verkeerd.
Liefffffffff :)
Natuurlijk is dit fictie, het is geen weer om in het gras te liggen. :-)
Haha, wat Hans zegt. Maar als het weer beter wordt, wordt dit werkelijkheid, oké?
Ik heb ook mooie herinneringen aan samen in het gras liggen met iemand… Tja…
Kraakt gras?
En inderdaad, volgens mij geldt voor jou juist dat het goed is als je er alleen al over nadenkt!
Gras kraakt als het afbreekt. Soort van :)
En ik ben het eens met Hans :P
(Mijn klok stond al heel lang een uur verkeerd. Sinds het ingaan van de zomertijd om precies te zijn. Ik vergat het steeds!)
Gebeurde dit nou maar eens echt bij jou, zou het je zo erg gunnen!
Maar… wie is er nou het gekst?
Goede vraag.
Dat is lief van je Joyce :)
Ik ben stiekem ook best wel heel erg lief ;)
Hahaha dat is waar!