Het telefoonboek
Toen ik de bladzijde omsloeg en mijn oog bij toeval op die naam viel schoten de tranen meteen in mijn ogen. Die letters. Na al die tijd. Ze veegden langzaam uit onder mijn wijsvinger terwijl ik mijn verdriet weg probeerde te slikken, probeerde te denken aan het simpele feit dat ik op zoek was naar het telefoonnummer van mijn tandarts.
Maar de pijn in mijn maag trok niet zomaar weg en hoe kon het ook anders, het verdriet van toen was niet verdwenen in de tijd. In tegendeel. De jaren hadden uitgewezen wat ik gedaan had. Dat ik een tweede kans nooit meer gekregen had.
Ik dacht aan zijn gezicht. In eerste instantie was hij me niet opgevallen, maar toen ontdekte ik zijn glimlach. Een glimlach die nauwelijks ooit iemand van hem kreeg. Behalve ik. En zo mooi. Ik had het zeker geweten, aan alles gezien: hij hield van me. De manier waarop hij me benaderde, waarop onze vriendschap zich langzaam ontwikkelde, eindelijk had ik iemand gevonden. Het was perfect, zoveel als we op elkaar leken en hoe we elkaar begrepen. Perfect en tegelijkertijd een probleem: hij was net zo verlegen als ik. En hoe dichter we bij elkaar kwamen hoe meer we elkaar ook hadden ontweken. Hoe meer we onze eigen signalen uit probeerden te wissen om maar niet te verraden wat we eigenlijk voelden. Zo bang om elkaar te verliezen als het allemaal toch niet waar bleek te zijn.
En toen moest hij weg. Halsoverkop.
Ik dacht aan die oude telefoon met zijn koperen draaischijf. Ik had op het punt gestaan om hem te bellen, met de zware hoorn in mijn hand. Als verlamd. Ik durfde niet.
Een jaar later verloofde hij zich met een ander. De enige hoop die ik ooit gehad had verbrijzelde voor mijn eigen ogen, ik had het gewoon laten gebeuren.
Ik was hem nog één keer tegengekomen, in Amsterdam, met zijn vrouw. Per toeval. Ik durfde niks te zeggen maar de halve seconde waarin onze ogen elkaar vonden was genoeg om zijn spijt te zien. En toch zou hij zijn vrouw nooit voor mij verlaten hebben, daarvoor leek hij te veel op me. We zouden beiden altijd de verantwoordelijkheid nemen voor de keuzes die we hadden gemaakt.
De verantwoordelijkheid die sinds toen mijn enige metgezel was. De verantwoordelijkheid die me ook nu gebood mijn tranen weg te vegen en het boek weer dicht te slaan. Met lege handen verder te gaan, al wist ik niet voor wie.
Slik, mooi stukje…. Bij jou is altijd even de vraag of het nou echt of deels echt of compleet verzonnen is. Maar als ik dit lees komt het echte verdriet binnen, alsof je dit gevoel echt super goed kent…..
Eerlijk gezegd vraag ik me dat zelf ook wel eens af :P Uiteraard is dit niet echt (ik ben gelukkig nog lang niet op het punt om terug te kijken op mijn leven) maar het is misschien wel waar ik bang voor ben.
Als je iets zo goed kan omschrijven Esra dan heb je er een duidelijk beeld bij hoe het zou voelen als zoiets gebeurt, denk idd dat het je grootste angst is (en om even de bijdehand uit te hangen ;)) en misschien zelfs wel de reden dat je vrijgezel bent. Omdat je simpelweg die pijn niet wil voelen, wat ik heel erg goed snap. Maar goed dat laatste is een aanname… Misschien wel een hele foute ;)
Mmm ik denk dat je dicht bij de waarheid zit… Maar er is werk in uitvoering! :P
Ow vertel :P
Haha nou niet veel verheffends maar het klopt wel wat je zegt: dat ik bang ben voor pijn als het om relaties gaat… Ik denk nog voordat er überhaupt een relatie in het verschiet ligt al aan het eventuele beëindigen daarvan. Maar ik probeer mijn kijk daarop realistischer te krijgen en dat lukt langzaamaan :)
Weet je, een relatie die over gaat is pijnlijk. Ik ga daar niet om liegen, maar je word er ook sterker door en uiteindelijk dankbaar voor alle mooie momenten. Denk dat het vooral een kwestie van vertrouwen is dat het wel goed komt. En mocht de relatie over gaan, dan komt het ook goed met jou, zonder twijfel :)
Erg mooi weer!
In het leven krijg je altijd meerdere kansen, meerdere keuzes die je kan maken… daar trek ik me aan op. Je moet DURVEN, wat heb je te verliezen?!
Inderdaad en daar is dit verhaal al helemaal een goed voorbeeld van. Ik probeer het mezelf te vertellen dat blijkt ;)
Mooi geschreven!
Joyce snapt het.
Dit is mooi en herkenbaar.
@Renze, ik ben door schade en schande wijzer geworden. Ergens is mijn gevoel gelijk aan dat van Esra maar ik weet dat je zonder risco’s nemen gewoon nergens komt. Dat de angst feitelijk gezien alleen maar in stand gehouden wordt…
Jammergenoeg.
Ik heb ook hetzelfde, maar zonder risico’s nemen, kom je bijna nergens in het leven :)
Dat is waar.
Deze is mooi! Melancholisch mooi, dat dan weer wel, dat is vaak de mooiste mooiheid trouwens.
Dankjewel! Fijn dat je weer eens langskomt :)
(Ik had laatst de liedjes van Maarten geluisterd op je blog, dat was ook mooi, maar dat kon ik daar helaas niet kwijt)