Bam.
De appel valt op tafel. De stukjes kroos die ik er met mijn nagels af heb gepulkt springen omhoog. Ik had de appel vast. Maar nu niet meer, en ik begrijp niet echt waardoor.
Mijn vingertoppen branden zich aan het kopje koffie, omdat ik niet op de hitte reageer. Ik zet hem maar weer neer.
Ik kijk naar de appel. Naar de koffie. Naar de appel. De appel kan in de koffie. De koffie kan op kop. De koffie kan over het toetsenbord of op de grond. De appel kan uit het raam, de koffie kan in mijn haar en de appel in één keer in mijn mond.
Ik raak niets meer aan. Mijn handen trillen. Ik sta niet op, zou over de stoelpoten vallen. Onbeweeglijk adem ik in en uit, totdat het ademen vanzelf stopt.
Mijn interpretatie: Het klinkt alsof je teveel opties hebt en ergens een keuze uit zou moeten maken, wat nogal moeilijk valt.
heftig stukje, ik weet niet wat ik er exact uithaal maar ik word al rusteloos als ik het lees….
Het stukje wekt bij mij allerlei zenuwachtige gevoelens op, gevoelens dat ik niet weet wat te doen.
Inderdaad geschreven in een rusteloze bui. Ik weet zelf niet eens precies waarom ;)
Ondertussen ben je toch terug aan het ademen hoop ik?
Ja, ik adem nog, al is het niet van harte.
Dat klinkt niet best Esra…. het was toch helemaal weer ok?
Tja. Terugvallen hoort erbij… Hopelijk is het niet voor lang.
Mooi geschreven! Ik word er alleen ook een beetje onrustig van. Dat is niet oké Esra.
Heb je gelijk in. Maar het is even niet anders. Binnenkort ben ik hier doorheen, beloofd :)