In deze kelder
Waarvan ik de muren niet wist en de wegen niet ken. Donker en koud. Of ik links of rechts moet, de trappen op, de trappen af, struikelen en vallen. Bloed op de stenen en een spin op het plafond, druppend langs mijn schenen, de draden in mijn mond. Rennen of stilstaan? Het janken achter me en gillen in de verte. En hier ging ik zelf in, ik weet niet wat me bezielde, de angst kruipt naar mijn keel en sleurt me door het stof, trekt me onder en weer boven, zet me van alle kanten klem.
Totdat ik weer bij hem ben.
Voor zo’n duister stukje vind ik het einde best positief. Gaat het wel goed verder?
Met ups en downs, zoals in het stukje eigenlijk. Maar gemiddeld gezien wint up terrein :)
Denk dat je je angst goed weergeeft hier en wat dan heel positief is om te lezen is dat je de ander toch toelaat. Goed bezig Lady! Trots op je!
Wat een lieve reactie, dank je :)
Ik sluit me aan bij Joyce!
:)
Wow, wat mooi geschreven en beschreven!
Dank je :)
Beangstigend en tegelijk herkenbaar (of beangstigend omdat het herkenbaar is??)… zo voelde ik mij vroeger ook dikwijls. Het kalmeert, die storm in je binnenste, op den duur.
Ik hoop het :)