Maar luister
’s Morgens vroeg, iedereen slaapt
maar mijn ogen gaan al open.
Ik weet niet wat ik hier nog doe
en of ik weg zal lopen.
Ik zou mezelf wel missen,
als ik verdwijn hier in het duister.
Maar luister,
kale bomen worden groen
dus als je niets kunt doen
denk eens aan de lente.
Luister,
achter de wolken schijnt de zon
en in de regendruppels die je vond
weerspiegelt altijd jouw gezicht
in je ogen is het licht.
In de ramen is de hemel rood,
de dag laat op zich wachten.
De kleuren nog vol angst en bloed,
van het beeld in mijn gedachten.
En toch, de ochtend komt eraan
weet ik als ik fluister:
Maar luister,
kale bomen worden groen
dus als je niets kunt doen
denk eens aan de lente.
Luister,
achter de wolken schijnt de zon
en in de regendruppels die je vond
weerspiegelt altijd jouw gezicht
in je ogen blijft het licht.
Ik weet niet waarover leven gaat,
maar als je om je heen kijkt,
zie je dat het mooier is
dan dat het in je hoofd lijkt.
Gebruik je ogen en je mond
om te zien en om te lachen.
Want als je weet wat schoonheid is
hoef je niet te wachten.
Luister,
kale bomen werden groen
en toen je niets kon doen
was het allang lente.
Luister,
Aan de hemel schijnt de zon
weerspiegeld, toen ik je ogen vond.
Geschreven in december 2008. Aan mezelf, hier en nu. Blijkbaar.
Amai, mooi. 5 jaar geleden was je nog erg jong.
Mooi geschreven!
Ja, maar toch, ook toen blogde ik al :)
Dank!
Mooi gedicht. En wat goed dat iets na vijf (!) jaar zo bij je terug kan komen.
Wauw….. dat is een zwarte periode voor jou geweest (tenminste dat haal ik er een beetje uit na de eerste alinea), knap dat je jezelf zo erg toe kan spreken, idd zelfs al op zo een jonge leeftijd!
Heel toevallig eigenlijk, ik zocht naar een recent document maar stuitte ineens op deze.
Gek genoeg omschrijven de coupletten mijn huidige toestand beter dan de periode waar ik toen aan refereerde…
Volgens mij gaat het nu niet zo goed met je dan?
Sterkte! En zoals je zelf al schrijft, na regen komt zonneschijn.
Momenteel weer wat beter gelukkig, de afgelopen weken waren niet best.
Inderdaad, daar komt het op neer. Grappig hoe gezegdes lange verhalen steeds weer kort maken ;)
Wow. Wat apart dat dat al zo lang geleden is. Ik vind het wel heel knap en mooi geschreven!
Het is ook apart, want ik weet nog heel goed dat ik het schreef en waarom. En nu is het opeens al zo lang geleden.
Mooi hè? Hoe je eigen teksten soms tot je kunnen spreken, al is het jaren later. Alsof… alsof het klopt, zoals het is. Alsof verwerking echt bestaat. Alsof je je eigen vriend kan zijn, móet zijn.
Meestal maak je stappen vooruit, soms doe je een stap terug… Als je op die momenten kunt lezen wat je zelf schreef in betere tijden helpt dat je absoluut :) Het is inderdaad als je eigen vriend zijn, raar maar vooral iets moois.
Stappen vooruit en dan weer één of twee terug. Zo lang je idd de vooruitgang maar niet vergeet, op momenten dat die “weer even” verdwenen lijkt. En als je éigen teksten dat besef kunnen oproepen, dan ben je eigenlijk alweer… voorwaarts mars!
Precies! Dat is wat ik bedoel ;)
“Grappig”, veel van wat ik lees bij jou, vind ik heel herkenbaar. Misschien dat dat één van de redenen is waarom sommige teksten me zo raken. Een gevoel is één ding, maar dat om kunnen buigen in woorden die troostend werken voor dat gevoel (als ze lukken), dat is… góehoed. En redding ;-) En kunst. Enzo.
Inderdaad :) En het geldt ook andersom, jouw teksten raken mij ook :)