Uitslapen

Langzaam wordt de slaap lichter. Het hoofd is nu al in protest. Nog donker achter het gordijn, te vroeg, veel te vroeg. Hoe lang zou het geleden zijn? Dat ik lekker uitgeslapen heb? Eén maand, twee maanden, drie? Waar heb ik dit aan verdiend?

Te veel gedacht. Nu is het te laat, nu ben ik wakker. Ik kijk op de klok. Veel te vroeg. Ik moet slapen, anders haal ik het niet, maar hoe?
Ik draai me om. De ogen worden weer zwaar. Zwaarder. Een geluid. BONK, bonk, bonk, bonk. Dat is mijn hart. Niet doen, doe dat nou niet. Ogen vallen weer dicht. Nog een geluid. Zo gaat dat een paar keer door. Totdat ik toch in slaap val, lichtjes, voor heel even. En dan begint het tintelen, in mijn vingers, handen, heel de armen. Slaat het hart zwakjes in mijn borstkas alsof hij het op wil geven. Word ik weer wakker, waarom toch steeds dat hyperventileren? Ik draai me om, probeer het nog een keer, en nog eens, en nog wat vaker, maar het heeft geen zin.

Als een zombie stap ik uit bed. Hoofd zwaar, het hart van streek, de armen week.
Was ik nou maar gewoon meteen opgestaan.