Terug naar toen
Als ik je zie slaap ik niet. Als ik niet slaap word ik gek, gek van angst. Onrust duurt het langst. Omdat ik niet meer weet of ik verslaafd ben aan het houden van of echt iets in je zie. Wat ga je doen, wat wil je van mij? Raak ik hier verstrengeld in iets waar ik spijt van krijg? En dat het dan al te laat is, is dat een geruststelling of het hardst gelach?
Ik kan niet met of zonder je. Zeg iets, zeg het dan, laat me niet steeds wachten. Als jij slaapt en ik weer wakker lig, als jij plezier maakt en er kilometers verderop een traan loopt over mijn eenzame gezicht. De tijd tikt, ofwel veel te langzaam ofwel veel te snel, je kent dat wel.
Het is zo onwerkelijk allemaal. Ik begrijp niks meer van wat er hier gebeurt. Ik ben het met je eens dat het bijzonder is geweest, ik weet hoeveel je om me geeft, mag ik zeggen dat ik niet weet wat het nu nog bijzonder maakt of is dat te hard? Die pijn, is er een reden voor of zitten de problemen echt alleen in mij?
Ik zie steeds je gezicht, maar weet niet naar wie ik kijk. Je bent niet wie ik dacht. Wie zijn wij?
Ik weet niet veel, maar wel dat ik zo niet langer verder kan.
Wow, ik lees mijn eigen woorden terug. Maar dan een paar maanden geleden. Absoluut niet openbaar. Als de situatie er ook maar een beetje op lijkt is het lastig, maar later voelt het als een vreemd soort mooi. Alles wat je meemaakt maak je immers mee.
Ik weet niet meer hoe ik hier kwam, maar je schrijft wonderlijke zinnen en ik heb al vaker het gevoel dat ik mezelf aan het lezen ben. Ga alsjeblieft door!
Dankjewel voor je reactie. Tja, of de situatie erop lijkt weet ik niet, maar alles wat je meemaakt maak je mee, dat is zeker waar. Dankjewel :)
Ik ga zeker door!
Uhm, wow. Ik kan hier nu wel oude wijsheden neerpennen over “dat de weg er naartoe net zo belangrijk is” of die van “een ervaring rijker”-bullshit; maar troost werkt sowieso niet zo. Wat ik denk ik wel wil toevoegen is dat je je hele overgave in hem, de liefde, legt. Dat werkte voor mij persoonlijk niet. (Wat trouwens niet wil zeggen dat dat helemaal niet werkt, ik ken een aantal mensen bij wie dat werkt.) Nu leg ik die overgave deels ook in de dingen die ik het allerliefste doe. Als je die overgave aan gevoel ook kan leggen in het zingen, aan het pianospelen, het schrijven (maar dat doe je al ;-) ) aan de juiste combinatie van eiwitten in waterdruppeltjes stoppen… Als je in je hoofd met die dingen bezig kan zijn zonder dat je afgeleid wordt door die ene andere gedachte (zoals vermoed ik nu het geval is), dan doe je het goed.
Wat het bijzonder maakt is dat het heeft plaatsgehad omdat jullie allebei vonden dat het klopte. Die dingen kunnen veranderen, om praktische redenen, om gevoelsredenen, zelfs om heel debiele redenen die voor andere mensen altijd nietszeggend zullen zijn. Omdat de een wellicht gelukkig alleen, op dat punt in het leven. Je kunt mij trouwens niet wijsmaken dat die problemen alleen in jou zijn. Sowieso, je weet dat je prachtig bent, en de angst wellicht alleen bestaat omdat er wellicht iemand is die jou beter dan jij jezelf kent.
Mooie reactie Jaap. Maar geloof me maar: soms is het van me afschrijven van een frustratie al de grootste stap om het kwijt te raken.
Je slaat de spijker op zijn kop: dat bepaalde gedachten mij soms te veel bezig houden, me afleiden. En dát is hoe ik niet verder kan. Maar daar wordt aan gewerkt :)
Blogtherapie! Fijn om te horen :-)
:)
Aww Essie! *Knuf*
Dankjewel :)
Ik las je stukje gisteren al en wilde even nadenken over wat ik nou het beste kon reageren. Eerlijk gezegd weet ik het nog steeds niet. Dat het zo niet verder kan zeg je heel goed en je legt ook heel goed uit waar je zo mee vecht. En idd wat je in de reacties zegt, je denkt te veel na, zou bijna zeggen dat je de liefde deels voelt en beleeft en deel compleet analyseert. Meisje liefde loopt zoals hij loopt; meestal onvoorspelbaar. Volg je hart en schakel je ratio een standje terug. Dikke knuffel!
Ik overanalyseer, ja. Ik geloof dat ik niet anders kan. Maar ik zal het proberen, dankjewel :)
Dit hadden mijn woorden kunnen zijn (alleen niet zo mooi geformuleerd misschien :p) maar dan 4 jaar geleden. Ik herken het allemaal nog steeds zo hard! Je onzekerheid, je angsten, de storm aan gevoelens in je binnenste. Je moet durven loslaten…. dat is alles van raad dat ik je kan geven. En vooral niet opgeven!
Dankjewel LJ :) Ik zal je raad opvolgen!