Een tweede wereld
Ik zie twee werelden voor me. In de ene kwetsen mensen elkaar en zijn mensen er constant op voorbereid gekwetst te worden – anders is het niet te dragen. Wie naïef is wordt vroeg of laat vanzelf met de neus op de feiten gedrukt, gedwongen om zich ook aan te passen. Dat lijkt verdacht veel op de wereld zoals die nu is.
In de andere wereld doen mensen hun uiterste best om niemand onrecht aan te doen en kunnen ze er ook vanuit gaan dat hen geen onrecht wordt aangedaan; of in ieder geval niet met opzet. Dat is de wereld waarin ik thuishoor. Het is niet om uit de hoogte te doen, maar ik kwets niet gauw iemand. Onrechtvaardigheid maakt me namelijk extreem boos: het is kleinerend en beschadigend. Soms overkomt het me toch, in een onnadenkend moment, met kleine dingetjes, maar ook daar leer ik weer van. Met grote dingen is het sowieso veel makkelijker, zijn er duidelijke grenzen, weet ik gewoon zeker: zoiets doe je niet. Dus ik doe het niet.
En toch leef ik in een wereld waar ik ieder moment door een ander gekwetst kan worden. Met iets kleins of iets groots. Dat vind ik hoogst oneerlijk maar alsnog weiger ik om dan maar te zijn zoals die anderen. Ik wil het goede voorbeeld geven. Zelfs als ik daarbij dan maar moet slikken dat ik regelmatig wél gekwetst word. Wrok vind ik een hele nare emotie die ook ik absoluut bezit maar waar ik zo weinig mogelijk aan toe probeer te geven. Want dat houdt de situatie in stand.
Je zou kunnen zeggen dat ik er dan alsnog rekening mee moet houden dat ik gekwetst kan worden en me daar onverschillig in moet opstellen. Maar ook dat wil ik niet, want ik weet zeker: als je geen angst hebt om gekwetst te worden kun je veel meer liefde voelen maar ook geven. Indekken is tenslotte niet nodig.
Het is helaas niet mogelijk om de mensheid te veranderen, maar je kunt wel een plekje creëren met dierbaren die hetzelfde denken, waarbij je veilig bent. En tegelijkertijd kun je daarmee iets uitstralen naar de buitenwereld. Dat is wat ik wil. Nodig heb.
Ja, dat denk ik ook wat je over de angst om gekwetst te worden en liefde zegt. Je kunt je namelijk niet volledig overgeven als daar toch dat stemmetje in je hoofd blijft ‘Ik kan gekwetst worden.’ Natuurlijk, dat kan, maar zelfs als dat gebeurt, is het niet het einde van de wereld en kun je er zelfs wat van leren.
Helaas leer je er meestal van om je minder kwetsbaar op te stellen.
Maar dat houd je uiteindelijk ook niet vol.
Dus blijf je gekwetst worden? :(
Mooi, en zó actueel (als het helaas altijd zal zijn..). Ik vind het te waarderen als je vriendelijker bent dan nodig, soms zelfs dingen van anderen moet pikken als dat de meest mens- en vredelievende optie is. Het is sterker dan toegeven en verbitteren. Ik probeer dit ook, zoveel als kan. Het is eigenlijk niet moeilijk om niet cynisch en bitter te worden. Het is moeilijker zelf geen verdriet te hebben als je je zo inzet zonder ‘beloning’.
Kan ik me alles bij voorstellen. We zullen zien. Laten we sterk zijn :)
Ik denk dat de wereld waarin je thuis hoort, aldus je stukje, een utopie is… Sorry dat ik het zo bot stel maar dat denk ik echt. Want de grap is dat niemand kan weten wanneer iets jou kwetst. Iets wat jou pijn doet is namelijk jouw emotie….. Lullig genoeg. En ja uiteraard zijn er in de liefde zaken, zoals vreemdgaan, die je uit respect niet doet en waarvan iedereen wel weet dat ze niet kunnen. Maar wees eerlijk Esra heb jij nooit iemand al dan niet per ongeluk gekwetst? Ik zou willen dat ik voor mezelf nee kan zeggen want ik haat het gevoel als het mij overkomt, maar het feit is dat ik ook dingen gedaan heb in al mijn onschuld die mensen echt pijn gedaan hebben. Misschien zou het je verder helpen als je de ideale wereld los kan laten en de harde wereld recht in de ogen aankijkt. Dit zeg ik overigens aan de hand van ons gesprek in Den Bosch. Het komt echt goed meis X
Ja, wat zou het fijn zijn als we in een wereld leefden waarin mensen elkaar niet kwetsen. Ik denk alleen, zoals Joyce ook zegt, dat dat onmogelijk is omdat een ander niet kan weten wat jou kwetst. Wat de één kwetst doet een ander helemaal niks. Misschien is het dan nog beter als iedereen meer begrip voor elkaar zou tonen. Dan zal je ook beter aanvoelen wat iemand anders kwetst. Denk ik. Goed om eens over na te denken. :)
Ik begrijp jullie vraagtekens maar ik noem ook niet voor niets het woord “opzet”. Een ander kwetsen zonder dat dat de bedoeling was, dat overkomt iedereen. En daar kan over gesproken worden, het kan uitgesproken worden.
Helaas gebeurt het veel te vaak dat mensen liegen en bedriegen, uit egoïsme. Als je erachter komt dat je bedrogen bent op wat voor manier dan ook stort alles in elkaar… Ik wil nooit maar dan ook echt nooit zoiets op mijn geweten hebben.
In de meeste gevallen maak je het ook jezelf ongelofelijk moeilijk op zo’n manier. Al is het dus maar doordat je jezelf gaat indekken doordat je weet dat jou ook zoiets kan overkomen. Ik snap niet waarom zoveel mensen dat niet begrijpen.
Ow ik snap hem heel goed, geloof me ieder woord wat je hier opschrijft snap ik. Wat ik enkel zeg is dat je het jezelf zo onnodig zwaar maakt omdat je niet kan voorkomen, tenminste dat denk ik dan. En daarbij, als zoiets je gebeurt dan doet het heel veel pijn, helaas been there done that. Maar het feit is, dat het leven doorgaat en dat het vaak nog beter wordt ook. Heb vertrouwen!
Mooi geschreven :)