Het was een dinsdagochtend
Ik had het moeilijk. Diezelfde pijn was me nu voor de tweede keer overvallen en ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan. Was het dat ik eigenlijk niet van hem hield?
Hij kwam me opzoeken op de universiteit. Om rustig te zitten zochten we een plekje buiten. Het was een gure zomerdag en er was niemand te vinden rondom het gebouw. Met zijn tweeën op een bankje in het gras, stilletjes. Ik keek naar mijn schoenen, wist niet wat te zeggen. Zo dicht bij hem, en toch voelde ik niks behalve de herinnering aan de pijn van de vorige dag. Ik begon zachtjes te huilen.
Plotseling pakte hij me vast. Zijn armen om me heen. Ik huilde alleen maar en daar zaten we dan, de pijn die ik niet in woorden kon omschrijven in mijn hart, de kille wind in onze kleren en in ons haar.
Een stukje verleden? Die laatste zinnen geven zo goed weer waar ik dan altijd op hoop, als ik me zo voel. Sterke armen om mij heen die me troosten. En idd die pijn is dan niet te omschrijven.
Het is mooi stukje maar wel een heel verdrietig stukje dit Esra…..
Stukje verleden inderdaad. En ja, ik kan hier nog steeds om huilen… Gelukkig is het mooi afgelopen :)
mooi geschreven!
Mooi, weer :)
Thanks :)