Woestijn

Ik denk na en sorteer. Scheppen en zeven. Zevens en achten. Haken en ogen. Er ligt vananalles onder het zand, en ik heb het in mijn hand.
De twijfel laat ik achter me, de pijn bewaar ik in een doosje om later nog te weten hoe dat ging. En wat er tussen mijn vingers overblijft, dat is mijn pure liefde. Liefde maakt blind, maar dat durf ik niet aan, dus ik blijf graven en haal weg wat ik er aan onzuiverheid in vind.

Ik zoek het uit tot op de bodem, al is die nog zo ver weg, al stuit ik daar op het grootst verdriet. Zo diep wil ik voor jou gaan.