Hipster-award

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik weet niet hoe ik had geheten als ik een jongetje was geweest. En dat betekent niet dat mijn ouders daar nooit over hebben nagedacht. Ik herinner me dat ze een keer een poging hebben gedaan het mij te vertellen. Maar ze wisten het zelf nog maar half.
Het kwam er in ieder geval op neer dat de betreffende jongensnaam net zo belachelijk onlogisch is als Esra, en niemand hem dus kan onthouden.

Daar ging het waarschijnlijk al mis met mij.

Ik ben gewoon voorbestemd om een rare te zijn. Als je mij zou moeten omschrijven zou je wellicht beginnen met oprecht, intelligent, creatief, voorzichtig… Maar dan kom je er toch echt niet meer onderuit dat ik overdreven vrolijk en eigenlijk gewoon zo gek als een deur ben.
Anders dan anderen, het blijft niet beperkt tot een blij aapje met een enorme mimiek. Ik, koukleum, houd van de winter – niet meer dan van de andere seizoenen want ze hebben allemaal hun charmes, maar toch, ik houd van de winter. Ik, bierhater, heb als kleuter in één keer een glas bier achterover getikt; ik geloof niet dat ik later in mijn leven nog ooit zo snel een biertje naar binnen heb gekregen. En desondanks houd ik van de geur van bier. Liefst de geur van uitgedroogd, in de vloer getrokken bier, met een vleugje sigarettenrook er doorheen. Het doet me denken aan feest. En feest is fijn. Zo veel herinneringen.

Ook als schrijfster val ik uit de toon want ik lees geen boeken en kijk geen films. Oké, dat is niet helemaal waar, ik kijk heel af en toe een film. Maar als ik moest kiezen zou ik eigenlijk liever een boek lezen. Vraag me niet naar het waarom van dit geheel. Daar gaat het niet om – er is iets veel belangrijkers in mijn leven en dat is muziek. Ook al stond ik ook op dat gebied in eerste instantie niet vooraan in de rij, want toen iedereen allang fan was van de Spice Girls had ik nog geen flauw idee hoe je een cd in een cd-speler stopt. Inmiddels weet ik dat wel, zo goed zelfs dat ik te lui ben om uit te vogelen hoe iTunes werkt. Downloaden is voor mietjes. Ik wil keiharde cd’s en boekjes waar ik doorheen kan bladeren.

Enfin. Ik hoef niet te vertellen wat mijn favoriete muziek danwel artiest is. Het heeft iets met accordeons te maken. En dat vind ik dan ook zo belangrijk dat ik gerust durf te zeggen dat ik over tien jaar accordeon speel. Over de rest van mijn toekomst durf ik nog geen uitspraken te doen (behalve dat het zeer waarschijnlijk is dat ik over tien jaar 34 ben), maar dát is belangrijk. Ondanks dat er heel veel mensen bij hoog en laag beweren dat accordeon een lelijk instrument is. Ik vind van niet. En als je me niet gelooft moet je misschien “Och, megje toch” eens luisteren. Zo klein, vooral het accordeonspel. Zo mooi. En zo waar, zo op mij van toepassing. Ik huil er steeds van.

Mocht je je overigens afvragen waar dit eigenlijk naartoe gaat: nergens heen. Het enige is, dat ik nu stiekem alle vragen van een tag van Naomi heb beantwoord. Sommige aspecten van tags vind ik namelijk niet passen op mijn weblog, dus doe ik het lekker op mijn eigen manier.
Ik weet het. Ik ben een rare.