Hoe we vriendjes werden

Ik ging liggen in het zand tussen de gebouwen van deze stoffige en onbekende stad. Ik wist niet eens waarom. En plotseling was daar die kat met zijn roodgestreepte vacht. Hij sprong op mijn borst.

Ik schrok.
Onbeweeglijk lag ik vanaf dat moment, bang voor zijn nagels en hopend dat hij weg zou gaan.

Hij ging niet weg. Hij bewoog zijn kop naar mijn gezicht en begon me op mijn mond te kussen. Zachte, kleine kusjes.
En ik nog altijd doodstil, wachtend op onheil, ik was er van overtuigd dat er een moment zou komen dat hij plots zou bijten. Of de nagels uitslaand van me weg zou springen, littekens achterlatend.

Maar de kat beet of krabde me niet. De kussentjes onder zijn pootjes stapten na een tijdje van me af. Ik stond op en liep weg. Toen ik het plein op liep keek ik om en zag dat de kat me nog altijd in het vizier had, voorzichtig volgend. Ik riep hem. Hij kwam naar me toe.