Het zwarte gat

Vooral die trein, de trein was het ergst. Hoeveel ik ook van het treinreizen gehouden had, mijn hele leven al. Dat deed er niet meer toe. Ik zat daar, keek om me heen, en zag al die anderen. Al die mensen, die niets deden en toch ergens mee bezig waren, hoe konden zij daar zo rustig zitten? Hoe hielden zij het vol? Hoe konden ze werken, lachen, slapen, waarvandaan haalden zij vrede met deze teleurstellende, uitzichtloze wereld, zelfs als er niets speciaals aanwezig was dat hun aandacht daarvan afleiden kon?

Ik kon het niet. Ik kon het niet meer. Ik zat daar maar, en voelde in mijn maag hoe langzaam de bittere minuten wegtikten. Waar dat altijd vrolijke meisje was gebleven, ik had geen idee. Ik kon me allang niet meer voorstellen dat ik dat was geweest, laat staan dat ik het ooit weer zou kunnen worden. Hier zat slechts een gebroken vrouw, zichzelf vertellend dat het beter zou worden, maar zonder het te geloven. Een vrouw die wist dat morgen en overmorgen hetzelfde zouden worden, zinloze harde dagen die nooit voorbij leken te gaan, júist omdat ze nog wist dat gisteren en eergisteren ook zo waren geweest. Ze onderging de angst voor wat komen zou gelaten, hopend dat ergens in haar uiteindelijk iets te vinden was dat deze negatieve spiraal kon doorbreken. Allemaal terwijl elke seconde haar verwrong en scheurde, zij haar laatste krachten, de laatste weerstand verspeelde, de tranen alweer in haar ogen.

De zin in het leven verloren, mezelf verloren. Het enige wat me steeds staande hield, was de valse hoop die fluisterde dat het niet lang meer zou gaan duren.