Tijd om terug te lezen.

10 september

Het voorbije jaar liet me bijna alles van daarvoor vergeten. Alsof mijn leven leeg was in die tijd.
Maar niets bleek minder waar, ook toen was de diepgang daar, nu ik lees herinner ik me weer de strijd. De hoop en vrees. De referenties aan het eeuwig single zijn, maar ook de heimelijke verliefdheid op zo velen, keer op keer. En dan dat vluchten weer. Dat ik dus niet durfde, steeds maar wachtte, hoewel ik eigenlijk best wist dat het niet ging werken zo. En banger werd om in de toekomst spijt te hebben van kansen die ik niet gegrepen had.
Je moet dingen niet van het toeval af laten hangen, en al is dat wat ik al dacht, niets is gegaan zoals ik het had verwacht.
Maar de pijn en angst verzwakt. En nu zie ik weer wie ik was. Dat ik hield van de mensen, de natuur en de muziek. Hoe ik genoot, en nog steeds geniet van de herinnering. Welke grapjes ik maakte, en dat ze nog steeds grappig zijn. Dat ik blij kan worden van iets simpels, kleins, en dat ik niet bang moet zijn maar gewoon heel trots op het groots geluk dat er nu bij gekomen is.

En dat ik Hapsel mis.