Zoals ik wakker word
Er ligt een jongeman tussen mijn lakens.
Hij slaapt.
Wat doet die jongen hier, met zijn lieve knappe koppie? Ik ken hem nog maar zo ongelofelijk kort – iets meer dan een jaar. Wat doet zijn been tegen het mijne, mijn hand in de zijne, hoe weet ik of wij passen bij elkaar?
Ik kijk naar zijn gezicht terwijl hij rustig ademhaalt. Naar zijn gesloten ogen in het duister, de donkere wimpers, zijn neus, zijn mond, en de deken die hij om zijn kin gevouwen heeft.
Het gezicht van een vreemde. Maar toch weet ik veel beter wie hij is dan elke ander in mijn leven.
Ik wil niet negatief klinken maar om te weten of jullie bij elkaar passen, daar zul je nooit zeker van zijn. Neem het gewoon zoals het komt. Ik vind het in ieder geval een mooi en lief blogje.
Inderdaad Hans, dat is juist de kern van dit stukje. De tweestrijd. Want eigenlijk is een jaar al best lang en een raar moment om je af te vragen wat diegene naast je doet, maar om te weten of je echt bij elkaar past is dit pas het begin…
Thanks :)
Een jaar is eigenlijk een hele logische tijd om hier over na te denken, je stapt uit de vlinders en ziet elkaar zoals je echt bent. Dit is een beetje de tijd waarop verliefd zijn over gaat in houden van :)Bij mij was die stap er ook na een jaar ongeveer.
Ik wil niet uit de vlinders :(
Dat snap ik meis, dat wilde ik ook niet, nog steeds niet maar het gebeurt….. helaas :(
Misschien moet ik er ook niet steeds naar terug verlangen, want zo gauw het gevoel van toen er weer even is voel ik me lichamelijk hondsberoerd… Misschien is houden van wel gewoon beter :)