Hoe ik mijn verstand verloor
“Zo”, zei de kaakchirurg: “Dan ga ik nu eens kijken of ik er wat beweging in krijg.”
En dat kreeg hij, dus binnen een paar minuten lag die kies eruit en was het gat gedicht. Hetzelfde verhaal met de bovenste kies. Dat viel mee, dacht ik. En dat dacht de kaakchirurg ook. “Ik heb niet hoeven boren, dus het zal meevallen met de napijn. Begin wel op tijd met paracetamol, om de zes uur.”
Ik deed braaf wat hij zei. Ik was blij toen de verdoving uitgewerkt was, want met zo’n lamme lip kun je je drinken niet eens binnenhouden. Toen de paracetamol uitgewerkt begon te raken, maar ik nog even moest wachten voordat ik weer nieuwe mocht slikken, werd ik iets minder blij. Dat deed namelijk best wel veel pijn. Maar het was maar voor een uurtje, en morgen zou de pijn al minder zijn. Dacht ik.
’s Nachts werd ik om twee uur wakker van de pijn. Om elf uur had ik paracetamol ingenomen, dus nog drie uur te gaan voor ik weer mocht.
Ik lag drie uur wakker, me verbijtend en mezelf inpratend dat het morgen allemaal beter zou zijn. Het is soms best handig als je jezelf oprecht de verkeerde dingen voor kunt houden. Maar dat werkt dan niet voor lang. Want de volgende dag zat ik steeds in de twee uur voordat ik weer nieuwe tabletten in mocht nemen, alleen nog maar naar de klok te kijken. En die nacht werd ik om half twee al wakker van de pijn. En ik werd gek. Gek van het wachten en gek van de gedachte dat dit zich nog ik-weet-niet-hoe-vaak zou gaan herhalen voordat de pijn eindelijk minder zou worden. Gek van de angst dat het misschien wel zou gaan ontsteken en nóg meer pijn zou gaan doen. Of dat ze de volgende keer, bij het weghalen van die andere twee kiezen, misschien wél moeten boren en dat het dan helemaal ondraaglijk wordt. Gek van de jeuk aan mijn andere tanden. Gek van mijn speekselklieren die op volle toeren werkten en het feit dat ik elke keer moest slikken, waarbij ik steeds het gevoel had de wonden weer open te trekken.
En hoewel ik nu dus maar aan de ibuprofen en paracetamol tegelijk zit, ik kan nergens anders meer aan denken. Ik wil niet werken, niet eten, niet lachen, niet praten. Help…
Wat rot! Ik wou dat ik een goede tip voor je had, maar ik kan je alleen maar sterkte wensen. Hopelijk wordt het snel beter!
Ah, wat naar! Mijn tandartservaringen zijn ook niet de beste (kaakchirurg heb ik tot nog toe gemeden).
Ik zit nu een beetje met iets dergelijks: een diepe snee in mijn duim die niet wil stoppen met bloeden. Maar ik wil geen verdoving (vanwege die tandartsverdoving waar ik van ging trippen) en geen hechtingen, dus het moet stoppen met bloeden.
Veel sterkte! En schrijven kun je gelukkig nog wel. ;)
Ik wilde je al ibuprofen adviseren! Als het niet minder wordt, toch maar even teruggaan voor de zekerheid. Sterkte!
Bedankt allemaal! Gelukkig lijkt de pijn nu wel ietsje minder te worden. In ieder geval neemt de zwelling goed af en kan ik weer makkelijker eten (al is het nog steeds niet met plezier…)
Oei Ingeborg, dat klinkt ook niet zo goed… Hoezo ging je trippen van de verdoving? Dat vond ik nog het minst erg van al…
Haha, zo had ik het nog niet bekeken. Bij mij zijn ze er gelukkig allemaal al jaaaren uit, wat was dat een gedoe zeg. Ik had niet zoveel pijn, maar die wond bleef maar bloeden. Ik hoop dat je inmiddels weer de oude bent!
Pff ja het wil inderdaad erg graag bloeden. Ik ben niet iemand die flauwvalt bij het zien van bloed, maar toen ik zondag voor de zoveelste keer rode tandpasta uitspuugde was het toch ineens bijna zover :(
Jemig dat klinkt niet heel erg best! Is het ondertussen al een beetje beter?
Ja maar ik heb er nog steeds meer last van dan ik zou willen. Om te slapen moet ik nog steeds paracetamol slikken… Twee weken nadat ze getrokken zijn :(
Ben nog nooit bij de kaakchirurg geweest. Na alle YouTube-filmpjes van mensen aan het lachgas heb ik er ook niet zo’n behoefte toe…!
Lachgas?