Vertrouwen bewijst zich
Net voor we de trein in stapten vroeg hij ineens of ik nu vakantie had. Ja was mijn antwoord, want het was zo.
“Maar… Dan wordt het hier zo ongezellig!”
Ik keek hem aan en lachte, zoals ik dat altijd doe – hoewel ik een paar avonden daarvoor die lach van mij echt even niet op mijn gezicht getoverd kreeg. Misschien was het niet lastig om te zien. Maar hij was toen de enige die er naar vroeg.
Hoe dan ook, ik lachte, en begreep precies wat hij bedoelde. Alleen het idee dat hij maar de helft van mijn reis bij me zou blijven deed me hem al missen, laat staan die vakantie. Daar dacht ik maar niet aan.
Het was goed om te horen dat hij hetzelfde voelde. En ook al waren er genoeg redenen waarom het nooit meer dan een vriendschap zou worden tussen ons, het gaf me vertrouwen. Vertrouwen in hem, maar ook vertrouwen dat er ooit nog iemand in mijn leven zou komen waar ik zonder twijfel voor durfde te gaan. Dat gevoel dat ik iemand het liefst een dikke knuffel zou geven, het was zo verschrikkelijk lang geleden.
(Zomer 2012)
<3
Mooi, zo'n moment.
Zulke stukjes, ook al zijn ze al weer twee jaar oud, zijn toch altijd fijn om te bewaren en af en toe nog eens terug te lezen.
Zeker weten :)
Ik hoop dat het opnieuw plaatsen van dit stukje betekent dat je het weer zo voelt :)
Ik kreeg even een hartverzakking doordat je zei “opnieuw plaatsen”, alsof ik dit stuk al een keer eerder op mijn weblog heb gezet, maar dat is niet zo toch? Zeg dat het niet waar is!
En ja, het vertrouwen is er :)
Toelaten van vertrouwen en liefde, ik vind het een mooi stukje :) Lief ook :)
Dank je :)