Die ene fout
Soms ben ik gewoon boos. Dan haat ik je, dan begrijp ik je niet, dan scheld ik op je alsof je het grootste misbaksel bent dat ik ooit heb ontmoet.
En zo voelt het dan ook. Dat de woede ineens als een golf maagzuur omhoog komt. Zo kwaad op het onrecht dat me is aangedaan. Dat het een moment zwart wordt voor mijn ogen. Dat ik zou willen slaan, dat ik op de grond zou willen wensen, lager dan laag,
laat me maar. Ik weet wel dat je het niet zo bedoelde. Maar wat kan ik er dan aan doen, dat het zó tegen alles ingaat wat ik leerde, alles waar mijn leven om draait, wat kan ik eraan doen dat ik het mezelf nooit zou kunnen vergeven? Hoe moet ik dan met jou leven?
Je weet toch dat ik van je houd.
Geduld, geduld.
Ooit zal er een dag zijn dat je hierover praten kunt, hieraan refereren en naar verwijzen kunt, zonder dat het je nog iets doet.
Dank je :)
Mijn geduld is behoorlijk op de proef gesteld het afgelopen jaar…
Heftig stukje, maar wel erg mooi geschreven.
En, lucht het op om er over te schrijven?
Ja, het lucht zeker op :)
Je woede mag er zijn he? En deel hem vooral want dat lucht heel erg op, vooral richting de bron van je woede al snap ik dat het moeilijk is zoiets te doen….
Doe ik hoor :) ik ben een open boek, ook als het om dit soort emoties gaat. Ik kan het gewoon niet voor me houden.