Als een dolle (met keelpijn)

Donderdagochtend begon het. Er kriebelde iets in mijn keel toen ik naar mijn werk was gegaan, met de bus nota bene, niet eens op de fiets. Het kriebelen hield niet op toen ik thee dronk, en ook niet toen ik een dropje at. Oh-oh.

’s Avonds ging ik met vriendlief naar Rowwen Hèze. In een kleine zaal, dus gelukkig niet in een tochtige tent met rokers waar alles alleen nog maar erger wordt. Ik kon nog zingen, dat is het belangrijkste, en het was natuurlijk superleuk.

Toen begon het eigenlijk pas. We hadden besloten de volgende dag naar Slagharen te gaan, want het was de laatste kans met de spotgoedkope kaartjes die we hadden bemachtigd. Ook al zouden we dan de hele dag tussen de schreeuwende kinderen zitten. Eigenlijk was het nog best leuk. We gingen met zijn tweeën in een bootje van de waterglijbaan. Die bootjes zijn waarschijnlijk niet helemaal berekend op twee volwassenen, dus we gingen zo hard naar beneden dat we bij de hobbels bijna begonnen te vliegen. Wat best gaaf was, maar toen we beneden kwamen… Bleek ons bootje lek en liep hij binnen no-time vol water. Dus toen hadden we allebei een natte kont. Over mijn frustraties met een natte kont, zie ook hier.
De rest van de dag liep ik dus met een natte broek rond. En dat terwijl de keelpijn erger werd.

De volgende dag gingen we naar de Efteling. Je leest het goed, na Rowwen Hèze en Slagharen gingen we naar de Efteling. Wij konden er ook niks aan doen dat dat zo uitkwam.
We hadden kaartjes waarmee je een half uur eerder het park in mag. Vriendlief, die niet zo goed in achtbanen durft (maar inderdaad wel van een metershoge waterglijbaan waar je half uit vliegt, ik snap het ook niet), zei dat ik maar naar de Vogelrok moest gaan, dan ging hij naar de Pandadroom. Want die vind ik dan weer stom.
Er was geen hond bij de Vogelrok. Ook geen vogel (oké, één hele grote dan) en slechts een handjevol mensen. Ik kon twaalf keer achter elkaar blijven zitten. Dus dat deed ik, want ik ben nou eenmaal een beetje gek.

Aan het einde van de dag gingen we in de Piraña. Ik denk dat ik al niet meer hoef uit te leggen wat er toen gebeurde. Over mijn frustraties over de Piraña, zie ook hier. En de keelpijn werd erger.

Dus na drie doldwaze dagen sliep ik vannacht slecht van de pijn en lag ik vandaag de hele dag in bed. Maar dat mag de pret niet drukken. Hoop ik.