Vijf

Nielson moest wel even weten dat hij in America was geweest. Hij kreeg een lading bier recht in zijn gezicht. En ook de pianist van The Kik moest het ontgelden.
De sfeer zat er beter in dan ooit. Iedereen was al nat voordat we nog maar iets van Rowwen Hèze hadden gezien.

Een sluierende biernevel kwam neer vanaf de doeken aan het plafond. Blonk in de lichten. Zweten, werken, lachen, huilen, de uitzinnige massa in je rug en voor je op het podium die helden die het ik weet niet hoe elk jaar weer voor elkaar krijgen. Een puzzel die in elkaar valt: het geluid, het licht, de muzikanten, de geur en de altijd weer bijzondere sfeer. Coen en Sander hebben gelijk. Je moet de Slotconcerten minstens één keer in je leven meegemaakt hebben.

Maar voor mij was het al de vijfde keer. Dit wordt nooit saai.