Een kop vol zorgen

Zoals mijn hart klopt. Het is de angst die zich weer meester van me heeft gemaakt. In mijn ledematen trok als zuur, bedachtzaam maar zonder omkeren. Me elke ochtend listig wakker likt.
Kom je nog eens naast me liggen om te zeggen dat ik niet bang moet zijn?

Doodsbang en ik weet niet eens waarvoor. Ik lig op bed, doodmoe, maar als ik niet wil, hoef ik ook niks. Het zonlicht scheert over mijn lichaam. Ik hoef niet eens naar buiten om ervan te kunnen genieten. Buiten is het toch maar koud. En jij bent bij me, ik heb je zo gemist toen je niet hier kon zijn, maar je hebt niet getwijfeld en kwam gewoon terug naar deze plek. Het is goed. Ik houd van jou en jij van mij. Ik weet alleen niet waarom. Misschien is dat het vuur dat woedt in mijn lijf.

Vergeef me als ik je weer bij me roep en in je armen huil.