Toen kwam de kou
De winter was zacht, maar mijn leven bevroor. Tranen van steen. De dagen werden langer en het licht killer. De hartstocht meedogenloos afgesneden. Gedesillusioneerd, bang, geen idee wat me was overkomen. Alleen de pijn, zo onoverzichtelijk dat ik niet anders kon dan geloven dat dit het echte leven was. Onmogelijk te houden van.
“En ik haal mijn hart open
aan de leegte van dagen
die één voor één voor één,
en geen enkele zoals het was.”
En elke keer dat ik desondanks in je armen lag, schreeuwde mijn geweten. Een kreet van wanhoop die ik ten einde raad probeerde te vergeten. Alles werd vlak. En zweeg ten slotte, als een vuur dat doofde in de nacht.
(Fragment: Liesbeth Jansen en Willibrord Huisman, De Lastpost, 2014)
Hier word ik even stil van. Mooi.
Dankjewel…
Erg mooi.
Dankjewel :)
wauw…… heel erg mooi en heel erg hard ook….
Voor sommigen is het leven helaas zo hard… Ik heb geleerd dat dit is wat er gebeurt als er te veel nare dingen op je pad komen. Zo werkt verbitterdheid, of misschien zelfs wel een trauma. De zo menselijke hoop op iets of iemand om te vertrouwen kan het niet meer winnen van de angst, en vloeit weg uit je lijf, een gapend gat overlatend…