Voor wie het weten wil
Eerlijk gezegd weet ik niet meer wat de zin van het leven is. Vroeger leefde ik om een goed mens te zijn, om anderen zo veel mogelijk positiviteit te kunnen geven. Ik wist: ook al zou ik de wereld maar een héél klein beetje beter achterlaten, op wat voor manier dan ook, dan was het in ieder geval niet slechter, dan was het goed genoeg.
Maar nu weet ik niet of goed en slecht wel echt bestaat. Sinds ik hem ken, heb ik het gevoel dat mijn goedheid eigenlijk slecht is, dat ik alleen maar verspilde moeite doe en ondertussen de dupe word van de onnadenkendheid van andere mensen. Want hij leerde mij dat mensen maar wat doen, en dat je het beste maar mee kunt gaan in die gedachte, omdat het anders veel te teleurstellend is.
Niet dat hij dat in zijn leven volhield. Niet dat hij geen pijn had. Waarom belandde hij anders in mijn veilige armen? En ik, met het volle vertrouwen in de mensheid dat ik had, dacht dat ik bij hem ook veilig was.
Niets bleek minder waar. Daar was zijn pijn dan. In mijn schoot geworpen. Ik verdien die pijn niet. Hij verdient die pijn niet. En toch ging het zo. Eén ding weet ik zeker: ik zal nooit zo stom zijn om me dan ook maar zo kortzichtig te gedragen. Maar er zijn er zo veel die het wel doen. Ze lijken nog tevreden ook. En of ze dat nu daadwerkelijk zijn of niet; hun voorbeeld doet volgen en zo wordt het in stand gehouden. Wat ga ik daar in mijn eentje tegen doen? Nee, eerlijk gezegd weet ik niet wat de zin van mijn leven is in deze wereld waarin iedereen toch maar zijn eigen plan trekt.
Ik denk niet dat het leven een specifieke zin heeft. Ik geloof dat je die zin er zelf aan moet geven.
Ja. Dat moet ik maar eens opnieuw gaan doen, want ik moet duidelijk iets anders verzinnen.
Weet je wat de zin is Esra, durven gelukkig te zijn ondanks dat het niet perfect is. Huilen, lachen, genieten, boos worden, vertederd zijn: kortom leven en ieder mens dat op zijn of haar manier laten doen….
Lastig als je om je heen ziet dat mensen dingen doen die jou zo ontzettend veel pijn hebben gedaan…
Ik vind Joyce haar reactie erg mooi en kan me er ook in vinden.
Natuurlijk is het niet fijn als iemand je pijn doet, maar dat is denk ik wel een manier om te leren en jezelf verder te ontwikkelen en iedereen zal dat een keer moeten ondergaan.
(Dit is wel een algemene reactie, ik weet natuurlijk niet specifiek wat er gebeurd is…)
Helemaal mee eens, maar laten we zeggen dat dit voor mij echt op het verkeerde moment kwam, omdat ik toch al helemaal in de knoop lag met mezelf toen…
Dat is wel heel erg rot ja… :(
Het heeft me meer dan een jaar van mijn werk gehouden en soms nog steeds, zo hard kwam het aan. Ik weet niet precies hoe je zo veel pech moet vinden, maar ik heb het gevonden. Hopelijk was dat genoeg pech voor de rest van mijn leven? ;)