Dankbaar
Jullie weten dat ik het niet vaak doe, maar zo heel af en toe kom ik een tag tegen waarvan ik meteen weet: hier moet ik iets mee. Vandaag zag ik een tag bij Joyce die eindigde met de zin: “Als je vindt dat je even stil moet staan welke dingen je blij maken is dit een perfecte tag”, en daar was ik het mee eens. Maar ik doe het wel stiekem op mijn eigen manier.
Dankbaar. Het is niet altijd makkelijk om dankbaar te zijn. Toen ik mijn vriend net kende was ik dankbaar dat er eindelijk iemand op mijn pad was gekomen. Maar dat gevoel sloeg binnen enkele weken om. Sommigen van jullie weten welke dingen er gebeurd zijn en hoe zwaar dat is geweest, hoe mijn lichaam me in de steek liet, en hij, en dat er heel weinig overbleef om dankbaar voor te zijn. Dat het me soms nog steeds niet lukt. Want ik kan nog zo boos en verdrietig zijn om de manier waarop het is gelopen. En er zijn zo veel mensen met een oordeel, of ik ben op zijn minst bang dat ze een oordeel hebben. Hoe moet je dan trots en dankbaar zijn?
Gelukkig heb ik een uitvlucht en dat is het opschrijven van mijn verhaal, dat al meer dan zeventig pagina’s telt. Het idee dat ik alles wat er is gebeurd binnenkort kan laten lezen aan wie dat maar wil en dat het dan duidelijk zal worden waarom ik ervoor gekozen heb om door te gaan.
Maar waarom zou ik daar niet vast een voorproefje op nemen? Wat ik wil zeggen is dat ik ontzettend trots ben dat mijn vriend en ik allebei de moed hebben gehad om ons gevoel te volgen en ons door alle tegenslagen heen te vechten, waardoor nu, na anderhalf jaar, eindelijk zichtbaar wordt waar we dit voor hebben gedaan. Ik durf eindelijk te zeggen dat ik dankbaar ben dat het zo heeft kunnen gebeuren, omdat we allebei ons plekje hebben gevonden, namelijk bij elkaar. Blijkbaar was er geen andere manier om dat plekje te vinden. We moesten veel over onszelf leren om aan de oppervlakte te kunnen halen hoeveel we eigenlijk gemeen hebben. Iets wat we diep van binnen vanaf het begin al wisten, maar wat uit het zicht verdween door de manier waarop het leven ons, ieder apart, gevormd had.
Nu weten we dat wij elkaar geholpen hebben om lief te durven hebben, en hoe sterk we zijn met zijn tweeën. Dus kunnen we de toekomst vol vertrouwen tegemoet gaan.
Ik ben iemand die niet precies weet wat er gebeurd is. Wat ik wel weet is dat ik het heel erg dapper van je vind dat je jouw verhaal aan het opschrijven bent en het ook wilt gaan delen. Daarnaast vind ik het heel erg knap dat je er nu met trots en dankbaarheid op terug kan kijken. Heel erg mooi om te lezen.
Ik was al begonnen met schrijven toen hetgeen wat me het meest boos maakte nog moest komen. Ik was woedend dat mijn verhaal zo door elkaar gehaald werd, maar besloot om door te gaan, want ik wist: als ik het niet voor elkaar zou krijgen om een verhaal op te schrijven waar ik trots op was, dan kon ik ook nooit meer trots zijn op mijn relatie. Ik moest een weg vinden.
Dankjewel voor je lieve reactie :)
Wauw Esra, mooie blog zeg, heel erg eerlijk en open. Ik weet hoe je je gevoeld hebt en dat maakt hoe je er nu instaat des te knapper. Hetgeen wat jij en je liefste hebben is hierdoor wel ontzettend sterk geworden. Dikke knuffel :)
Mooi geschreven! Schrijven helpt vaak zo ontzettend veel!
Helemaal waar. Schrijven heeft me echt door die periode heen geholpen. Ik weet niet of ik mezelf überhaupt nog teruggevonden zou hebben zonder dat…
Wat we hebben is sterk, maar op een bepaalde manier toch nog erg kwetsbaar. Op de gekste momenten kunnen die angst en/of pijn weer in mijn lijf schieten… En ook al weet ik dat het vanzelf overgaat, leuk is het nooit.
Hoe dan ook, dankjewel, allebei!
Mooi… Mooi geschreven (zoals altijd), maar ook mooi hoe je op een moeilijke periode terugkijkt. Ik wens jullie heel veel succes toe samen, en ook een heel erg verlaat gelukkig nieuw jaar :)
Dank je, en van hetzelfde :)