Anderhalf jaar later
“Je kunt fysiologisch gezien niet langer dan anderhalf jaar verliefd zijn”, zei je, op je dokterstoon. Zoals dokters wel vaker dingen beweren die ze ooit ergens geleerd hebben, maar die je niet zo hard kunt stellen.
Ik ben het levende bewijs. Kijk mij hier nou staan. Ik tel nog steeds de uren af voordat ik je weer zie. Als een kind. Sta te dromen voor het raam, mijn hart gaat tekeer, kriebels in mijn buik.
En als je er dan eindelijk bent kan ik uren naar je kijken. Naar je ogen, je haar, je mond, hoe je lacht, hoe je praat, hoe je beweegt. Naar je hele lijf. Je hand vasthouden. Ik kan bijna niet van je afblijven als we in gezelschap zijn, dan wil ik je naar me toe trekken, je hoofd vastpakken, je zachtjes kussen. Tintelende vingers. Ik houd me in en denk aan hoe je ruikt als je gedoucht hebt, of juist niet, als de geur van de eau de toilette die je in het begin al had nog in je hals hangt.
En als ik je te lief vind, dan begin ik te huilen. Gewoon. Omdat dat blijkbaar moet. Omdat het nooit anders geweest is sinds ik je ken. Dan helpt nog maar één ding: jouw armen om mij heen.
:)
Ik vind ’t onzin dat je niet langer dan anderhalf jaar verliefd kan zijn :) Misschien niet constant, maar ik ben – na bijna 4 jaar (in maart!) en bijna één jaar getrouwd – nog steeds zo nu en dan gewoon net zo verliefd als dat jij hier beschrijft :)
De vader van een oom van mij heeft tot aan zijn overlijden beweerd dat hij nog steeds verliefd was op zijn vrouw. Hoe schattig is dat :)
Hier ook nog steeds verliefd hoor, zelfs na bijna 8 jaar nog!
:)
Jah, zoiets heb ik ook ooit gehoord. Iets met feromonen of iets dergelijks. Een soort relatie-variant van wat men in een huwelijk wel eens de ‘wittebroodsweken’ noemt.
Zoiets ja. Ik weet het ook niet precies, maar ik weet wel dat mensen en situaties verschillen en dat je het dus allemaal niet zo eenvoudig kunt voorspellen!