Onderweg
Op het station wacht een deken van warmte. Niet alleen omdat je er uit de kou en uit de wind staat, maar ook omdat er muziek klinkt.
Achter de piano, die er al enkele maanden staat en door iedereen te gebruiken is, zit meestal een jongeman. Velen van hen lijken te improviseren, spelen prachtige lange stukken.
Zo ook nu.
Het duurt nog even voor mijn trein komt, dus ik besluit in de warmte te wachten. De muziek vult mijn hart. Ik kijk naar de trein naar Vierlingsbeek, die op het punt staat te vertrekken, en dan speelt alles zich weer af voor mijn ogen. Hoe hij me op kwam halen van het station. Dat ik afstand bewaarde, die eerste date, maar hoe hij toch heel dichtbij kwam. Gewoon, door te zijn wie hij was.
Hoe ik hem omhelsde op het perron, voor ik de laatste trein in ging, en hoe ik hem vertrouwde.
Zou ik hem ooit weer zo kunnen vertrouwen als toen? Zou ik de mensheid nog ooit kunnen vertrouwen?
Plotseling wordt het stil. Het duurt even voor ik me realiseer dat de pianist is weggelopen om zijn trein te halen.
Zelf heb ik nog tien minuten. Ik zou achter de piano kunnen gaan zitten, ik zou zoveel kunnen spelen, maar ik weet dat ik dit gat niet vullen kan.
Ik denk dat je dat juist wel kan, maar dat het ergens veilig is toch in het verdriet te blijven. Kijk naar alle positieve dingen die na het negatieve gebeurt zijn, zegt dat niet heel erg veel meis? Ik denk dat een mens fouten kan maken zonder intens slecht te zijn, niemand is perfect. Xxx
Niemand is perfect, true. Ik begin ook steeds meer te zien dat “goed” en “slecht” niet bestaat, alleen sommige mensen
(ik doel nu op niemand specifiek, of nouja, misschien op bepaalde dictators enzo) hebben gewoon stoornissen waardoor ze niet in staat zijn op een normale manier met anderen om te gaan…
En allemaal worden we in ons handelen beïnvloed door gebeurtenissen eerder in ons leven, of dat nu het maken van een fout is, of het niet meer terug kunnen vinden van je vertrouwen nadat iemand je pijn heeft gedaan.
Maar soms heb ik dit soort momentjes gewoon nodig om te beseffen welke angsten er bij mij in zijn geslopen, zodat ik vervolgens bewust tegen mezelf kan zeggen: kijk eens hoeveel verder je nu bent, het is niet meer nodig om bang te zijn.
Mooi geschreven… al word ik er wel een beetje verdrietig van… :(
Muziek, nja, echte muziek, heeft de gewoonte ALLES te vullen. Luister bijvoorbeeld maar ‘ns naar Tjsaikovski’s Notenkraker. Of de sonaten van Scarlatti, gespeeld door ivo Pogorelich. Of, iets meer mainstream, (film)componisten als John Williams (bv.: Schindler’s List) of Alexandre Desplat.
Ik ook, maar toch: niet verdrietig zijn…
Daarom houd ik ook zo van accordeon, want die kan in zijn eentje al heel veel vullen. En als je dan Rowwen Hèze heet maak je daar iets omheen zodat het ook werkelijk alles vult. Ja, de nummers waarin ze dat doen zijn ook precies degene die ik het allermooiste vind :)
Koormuziek, ook zoiets. Het is niet voor niks dat ik bij twee koren zing :)