Het is koud buiten
En het is koud binnen. Ik slenter door de straten van een stad die ik niet ken, handen in mijn zak, mijn hoofd leeg.
Verlost, eindelijk verlost. De woorden dreunen nog na.
Ik houd van je, ik houd van degene die mijn leven verziekte… Wat moet ik dan, wat moet ik met jou. Je hebt me verraden, bedrogen! Jij was het, van iedereen die het had kunnen zijn was JIJ degene die me het meeste pijn deed, degene waarvan ik dacht dat hij als geen ander rekening met me zou houden heeft mijn vertrouwen als oud vuil in elkaar getrapt. Mijn trots, mijn liefde, mijn wereld, ALLES. Alsof het niets was… Waarom zou ik met diegene mijn leven delen?
En toch kan ik geen afstand van je nemen. Het had zo mooi kunnen zijn. De hoop blijft. Dus staan we hier, nu, in de situatie dat ik alsmaar doorga terwijl ik verzuip in mijn verdriet. Door jou. Voor jou. Terwijl je mij niet eens verdient.
Ik staar in de grijze verte. Nu is de twijfel weg. De leegte bleef, maar verdwijnt vast met de tijd. Ik ga nooit meer om je janken. De eerste onverschilligheid over een hart dat brak.
Nooit meer dat dilemma. Vrij, sinds ik dat mes in je prachtige borstkas stak.
Alleen weet ik niet of ik de weg terug naar mijn wereld nog vinden kan.
Damn zie hier de kern van het gevoel wat de hele situatie je gegeven heeft of niet? Misschien moet je het mes steken in dat moment xxxx
Ja… En dat laatste zou ik wel willen, maar lukt me niet :(
Mooie metafoor!
Thanks!
Dat heeft Joyce mooi gezegd. Ik sluit me er bij aan.
Ik ook. Maar het mes steken in dat moment, nog steeds geen idee hoe ik dat zou moeten doen…
Mooi verwoord…
Heftig, inhoudelijk, maar raak geschreven.
Inderdaad heftig, en het lucht niet eens op om het zo op te schrijven…
Gelukkig zijn er andere dingen die wel opluchten.