Uurwerk
De klok tikt en jij slaapt.
Alweer.
Nog steeds.
Als ik ’s morgens
wakker schrik in zorgen
en jij nog uren
onaanspreekbaar bent.
Als ik wacht op morgen
maar ook dan
je harde taal niet went.
Hoe elk gesprek me breekt,
alles alleen erger maakt.
De wijzers draaien,
ze maken me kwaad.
Wat je ook doet,
begrijpen wil je niet
wat ik ook probeer,
steeds weer dat verdriet
als ik met je praat.
Tijd brengt geen raad.
Aw… Dat klinkt verdrietig… en eenzaam…
Dat is het soms ook… Maar meestal niet gelukkig :)
Tijd brengt inderdaad geen raad, heelt ook geen wonden. Het creëert wel afstand en zorgt ook dat je (uiteindelijk) zelf afstand kan nemen.
Ook dat laatste is in dit geval niet waar… Ik moet zelf afstand zien te nemen.
Tijd heb je nodig om dingen beter te gaan begrijpen.
Dat is wel waar :)
Ik denk dat je de tijd nodig hebt om de scherpste kanten van de pijn weg te krijgen, wij mensen hebben iets heel krachtigs namelijk de mogelijkheid dingen te vergeten. Maar dat gaat tijd kosten, knuffel meis xxx
Als dat na ruim een jaar nog steeds niet weg is, dan kost het wel héél veel tijd… Nee, het probleem ligt ergens anders, namelijk dat het onbegrip tussen ons beiden de pijn in stand houdt…