Twee kanten

Het leven kan mooi zijn. Maar ook lelijk. Ik ken beide kanten. En het gekke is, dat het feitelijk gezien niet eens anders hoeft te zijn. Mooi of lelijk, goed of slecht, het is een oordeel. Het zit in je hoofd, of je nu wilt of niet.

Hoe kan dat toch, dat dat zo’n verschil kan maken? Ooit leerde ik dat dat te maken heeft met stofjes in de hersenen, neurotransmitters, waarvan je er te weinig hebt als je je somber voelt. Of dat zelfs het netwerk in je hoofd aan flarden ligt. Slechte verbindingen tussen je hersencellen zorgen er gek genoeg voor dat je nog wel nadenkt, maar niet meer positief.

Maar ik kan niet in mijn hoofd kijken. Voor mij voelt somber helemaal niet als te weinig stofjes in mijn hersenen, het voelt niet als een mankement aan mijn lijf, het voelt als iets groots en echts en engs. Iets voor altijd. Hoe het leven ooit weer blij moet zijn weet je dan niet.
En andersom. Daartussen ligt een lijn. Je moet er overheen. Maar als je aan de goede kant van de lijn zit juist niet. Hij kan op de gekste plekken liggen, die lijn, maar vooral kom je hem bar weinig tegen. Dus als je hem ziet, doe dan wat goed is. Voordat het te laat is, want voor je het weet is hij weer uit het zicht verdwenen.