Zomerperikelen

De zomer en de winter hebben allebei hun nadelen.
Dat is iets wat ik me meestal in de lente realiseer. Als iedereen – ook ik – naar wat warmte snakt en zin heeft in terrasjesweer, de zon eindelijk wat warmer wordt, dan begint het altijd. De nadelen van de zomer zijn weliswaar geen van allen erg groot, maar het zijn er zo véél. En ze komen zo plotseling en ongevraagd je zin in de zomer klieren.

Dat je geen muts op hebt als het begint te regenen. De kinderen van de buren die herrie maken in de tuin. Het asfalt dat ieder jaar wel slechter lijkt, en waar mijn knieën aan onderdoor gaan als ik erop probeer te skeeleren. De blaren van het lopen op pumps of teenslippers. Het dichtslaan van de deuren als je alles open hebt. Zweten op de fiets. Het stinken van de kliko. Dat je geen blote benen mag op het lab. Teennagels lakken, en dat ze dan geel zijn als je het er weer af haalt. Het onkruid in de tuin. Verbranden. Muggen, wespen, mieren, rupsen. Dat het te warm is om te kunnen slapen. Mijn putjesdijen, waarvan ik me steeds afvraag of ik ze nog wel in zo’n leuk kort broekje mag steken. En dan al die andere mensen die lichaamsdelen tevoorschijn toveren die ze beter bedekt kunnen houden. Dat is misschien nog wel het ergste. Mijn dijen zijn er niets bij.

Als het weer winter wordt verdwijnen al die dingen onopgemerkt. De kou en het donker sluipen langzaam maar zeker het land in en ik ga eenvoudigweg mee met die flow. Totdat ik de kou beu ben. En het geel bijna helemaal uit mijn teennagels is gegroeid. Dan begint het weer opnieuw.