Stralen
Hoe de seizoenen je laten herinneren.
Ik sta op, doe de gordijnen open en kijk de lente recht in de ogen. Het is al licht, de vogels fluiten, de blauwe lucht en de zon op de muur.
De pijn van een jaar geleden. Hoe ik de hoop op een vertrouwensband had opgegeven, de angst, het zeurderige gevoel in mijn maag, dag in, dag uit.
Waar ben je? Kom hier, dat ik je een knuffel geef, en dat we samen huilen om wat is geweest, zodat we het eindelijk achter kunnen laten. Hand in hand de nieuwe lente in, de toekomst in, kijk maar eens hoe mooi het zonlicht is.
Gek, dat veel herinneringen vaak zo seizoensgebonden zijn.
Het was me eigenlijk nooit opgevallen, totdat mijn leven zo’n rare wending nam… Of eigenlijk het jaar daarna, de scherpte die de herinneringen ineens kregen door die kleine seizoensgebonden details.
wauw mooi verwoord, heel beeldend zie het gewoon helemaal voor me :)
Dankjewel :)
:)