Slapen naast de duivel
Ik probeer alle herinneringen uit te wissen.
De mueslibollen zijn op. Ik kijk peinzend naar het rek. Dan moet ik iets anders kopen. Niet de krentenbollen. Krentenbrood?
Dan valt mijn oog op het mueslibrood. Een zee van verdriet golft vanuit mijn maag naar mijn hoofd. In één klap zie ik alles weer voor me. Hoe het fout ging. Het mueslibrood waarvoor ik speciaal naar de supermarkt was gefietst, ruim anderhalf jaar geleden, maar in mijn geheugen gegrift. Ik wilde de volgende ochtend trakteren op mijn werk. Maar diezelfde nacht ging het mis, helemaal mis. De duivel, hij had me de verdoemenis in gepraat. Ik knakte. Ik weet nog precies hoe het mueslibrood die ochtend smaakte – een beetje margarine erop – toen ik het zelf maar at, voordat ik met roodbehuilde ogen naar de huisarts ging.
Zonder aarzelen koop ik zo’n brood. Nieuwe associaties maken werkt het best.
De pijn vergeten. Het is een meerjarenplan geworden.
Hoe kan het toch dat het leven mij zo verraden heeft? Ik dacht altijd dat mensen die echt om elkaar geven elkaar trouw blijven. Uit liefde. Uit respect voor de ander. Uit desinteresse voor elke buitenstaander. Uit trots!
Waar zou ik nog trots op moeten zijn? Wie moet ik nog vertrouwen?
Ik weet waar de duivel woont. Ik kan niet met, ik kan niet zonder.
Wat je zelf zegt meis, nieuwe associaties dat is het slimste om te doen. En idd de duivel zal blijven maar jij gaat leren beter met hem om te gaan, hem steeds beter het tegendeel kunnen bewijzen, geloof me xxx
Haha. Je moest eens weten wat voor belachelijk gesprek we gisteravond hadden. Ik laat niet gauw het achterste van mijn tong zien, maar ik was het zó beu… Heb gewoon al zijn eigen argumenten tegen hem gebruikt. Toen was hij zo uitgepraat. Wel jammer dat dat op zo’n rotmanier moet.