Terug naar huis

Vroeg waren ze vertrokken. En heel ver weg zouden ze gaan. Dat was altijd de droom van haar vriend geweest. En zij ging mee.
Ze was bang geweest. Voor het onbekende, de angst dat het niet lukken zou. Maar híj was zeker van zijn zaak. Dus had ze haar vertrouwen gegeven.
Ze was moe en leunde achterover. De koude wind waaide in haar gezicht. Ze sloot haar ogen om te slapen, om niet na te hoeven denken over wat er zou gebeuren, om niet in het troosteloze donker van de ochtend te hoeven kijken. Maar ze kon het niet vergeten en werd misselijk. De onzekerheid leek haar langzaam vast te klemmen. Ze voelde zichzelf verstarren. De lucht zoog alle warmte uit haar armen, haar benen, haar gezicht. Haar hand hief ze op, maar die bereikte haar vriend nooit. Ze merkte wel dat ze stopte met ademen, maar had de kracht niet meer om bang te zijn. Ze voelde slechts de snijdende kou.

Toen ze wakker werd was de lucht warmer. Ze voelde het bloed in haar wangen trekken.
Ze opende haar ogen. De zon scheen en haar vriend keek haar lachend aan. Ze forceerde een zwakke glimlach op haar blauwe lippen. En huilde terwijl ze het stuur draaide, ongeacht waarvandaan andere auto’s konden komen.