Verraden
Het was 13 oktober 2013, en we waren onderweg naar Walibi Holland. Een vriendin en ik, op weg naar de dertiende editie van de Halloween Fright Nights.
Dat zoveel dertien bij elkaar echt horror brengt wist ik toen nog niet. Ik wist überhaupt niet dat het nog erger kon dan het al was. Ik staarde voor me uit in de auto. Met mijn angststoornis die was begonnen toen ik mijn eerste echte liefde leerde kennen, al die sombere gevoelens, ik had geen flauw idee hoe dit toch zo was gekomen. Maar het was te bijzonder om er niet alles voor te geven. Hoe duidelijk het ook was dat het elke keer dat ik hem zag weer slechter met me ging. Ik hield van hem, en daarom sleepte ik me elke ochtend mijn bed uit, deed de dingen die ik doen moest hoe zinloos ze ook leken, probeerde niet te denken aan de leegte.
Terwijl de eerste regendruppels op de voorruit tikten en de tranen in mijn ogen brandden, probeerde ik eraan te denken dat hij de dag ervoor nog gezegd had hoe bijzonder hij me vond. De plannen die hij had gemaakt om met me samen te gaan wonen. Ik wist dat ik vol moest houden.
Maar wat ik niet wist was dat hij, ondertussen thuisgekomen uit zijn nachtdienst, een huisgenote in zijn kamer had binnengelaten omdat ze niet kon slapen. Haar in zijn armen had genomen in zijn bed. Haar kuste. Haar uitkleedde. En zich tenslotte tussen haar benen schikte. Alsof ik niet aan hem dacht, alsof ik niet bestond.
Het regende, uren aan een stuk, maar we probeerden er het beste van te maken. Ik probeerde de depressieve gevoelens te vergeten, de regen en het soppen in mijn schoenen te negeren. Sterk te zijn, lol te hebben.
’s Middags kreeg ik een sms’je. Of het leuk was, dat hij aan me dacht. Ik liet het, toen nog trots, aan mijn metgezellin zien. En langzaam klaarde het op. Het werd droog. We stiftten onze lippen zwart en belandden met een vreemde jongen in een bootje. Hij leek interesse te hebben, maar geen haar op mijn hoofd die er ook maar aan dacht om belangstelling te tonen aan een ander dan degene die ik aan het daten was.
De dag daarna zag ik de laatstgenoemde weer. Hij kuste me lang en aandachtig. Ik was dolverliefd en nietsvermoedend. Toen we ten slotte tegen elkaar aan in bed lagen, datzelfde bed, en hij me om verkering vroeg, zei ik ja. Huilde stiekem van geluk, eindelijk van geluk in plaats van verdriet. Omdat ik dacht dat ik iemand gevonden had die me zou troosten, in plaats van pijn doen. Iemand die me beschermen zou.
Oh jeetje wat ontzettend naar, Esra :(
Ja… :(
Heel veel knuffels, voor deze pijn die soms net te scherp is.
Knuffel <3
Dank jullie :)
Damn… Vervelend! :(
Vooral dat eerste woord…
Ik vind het echt heel erg… Wat een klootzak zeg…
Hee, dit is de eerste keer dat ik op jouw blog ben, maar wat een binnenkomer… Wat een ontzettende klootzak, kan daar altijd zo boos over worden…
Ik vind wel dat je het echt heel mooi geschreven hebt.
Sterkte
Het blijft verdrietig. :(
En knap hoe je het zo mooi kunt verwoorden.
Ja. Een klootzak, of tenminste zo gedroeg hij zich… Toch ben ik verder gegaan met hem omdat ik erin geloof dat hij niet echt een klootzak is.
Weten jullie wat het ergste is? Als mensen zeggen dat ik hier niet boos of verdrietig om mag zijn omdat ik er voor gekozen heb om door te gaan. Waarom zou ik niet boos of verdrietig mogen zijn? Waarom mag ik het niet in mijn eigen tempo verwerken?
Ik denk niet dat ik de pijn ooit helemaal zal vergeten.
Thanks Nooms :) Dat dus. Het blijft verdrietig. Natuurlijk blijft het verdrietig… Gelukkig zijn er ook mensen die het wel begrijpen.
:( Knuff meid!
Dankjewel :)
Het is heel erg verdrietig, en ik hoop oprecht dat hij zich beseft hoe blij hij mag zijn dat jij zoveel goeds in de mens en dus ook in hem ziet. Het siert je Esra! Dikke knuffel meis, het komt echt goed :)
Wat een lieve reactie Joyce :) Thanks.
Auw, zo erg om daar achter te moeten komen :( Nu ja gewoon erg dat hij dat gedaan heeft, ook natuurlijk. Sterkte, en ja, verwerk het maar op je eigen tempo!
Vooral dat tweede. Ik had het allemaal een stuk anders ingeschat… Dacht dat je van iemand met een universitaire opleiding toch zeker mag verwachten dat hij genoeg gezond verstand heeft om te weten dat zoiets niet kan. Niet dus.
Lieve Esra,
wat een dappere post. Ik lees al een tijdje mee, al jaren eigenlijk, met een groot gat ertussen. Opeens kwam ik terug en las ik over je angst, en hoe verstrengeld leed en liefde in jouw wereld geraakt zijn. Het is zo moeilijk. En tegelijk, hoe anders ook, zo herkenbaar. Dankje voor je verhalen. En dankje dat we mee mogen lezen.
Wat heb je dat mooi verwoord. Zo is het precies… Geen dank, ik schrijf slechts wat mij helpt of goed lijkt. Dankjewel voor je lieve reactie :)
[…] je niet kan vertellen? Dat is ook precies de reden dat ik enkele weken geleden geblogd heb over hoe verraden ik me voel in mijn relatie. Liever dat anderen zich afvragen waarom ik in godsnaam doorga met […]
[…] is net alsof ik de tijd nog terug zou kunnen draaien. Het is net alsof het iets uitmaakt dat het vandaag twee jaar geleden is, alsof ik nog naar binnen zou kunnen lopen en zeggen: doe het niet. […]